schade aan het innerlijk kind bij gemis van ouderlijke steun

643 woorden | 

Hoe negatief ouders zijn heeft zijn weerklank naar hoe wij zelf in het leven komen staan. Een treffend voorbeeld zag ik in Walk the line, film over het leven van Johnny Cash. Hij kon niets goed doen in de ogen van zijn vader. Wilde zich steeds bewijzen. Ging bovendien aan de pillen. Er speelde overigens nog veel meer onder de oppervlakte, de reden dat we acteur Robin Williams voortijdig hebben verloren omdat het leven niet langer dragelijk voor hem was (zie: hoogbegaafden hebben het moeilijker). 

Dat hoort zo niet. Opgroeien zonder de emotionele en mentale steun van onze ouders, de vader in het bijzonder, brengt onrepareerbare schade toe die je met je meezeult de rest van je leven. 

Zijstapje:
Ik heb het nu over de vader omdat de vader het toonbeeld en rolmodel voor jonge jongens vormt. De rol van de moeder is evident en de belangrijkste die er is. Daarom dienen onze westerse vrouwen weer hun vrouwelijke binnenwerk te omarmen, hun warmte, hun gevoel - niet een beetje maar continu - zodat ze eindelijk normaal gaan doen en onze kinderen heel houden; ik praat uit eigen ervaring en wat ik om me heen zie. NIEMAND is bij zichzelf namelijk. Geen enkele vrouw. Dat schiet niet op dan, toch? Zo zijn we niet gemaakt...
Zie daarover deze boodschap voor alle vrouwen; vrouw, we hebben je nodig en het gevolg zie je in de wonderlijke energie van kinderen; het gevolg vindt je in wat wij mensen doen en de oorsprong ten slotte in warm menselijk communiceren in een land vol kou

Als beide ouders een kind zó laten vallen, dan heet dat “in de kou laten staan” en kijk eens om je heen?? Daar hebben wij een natie vol van. Sterker... het hele Moderne Westen ziet er zo uit. Vol kou-lijers die niet weten wat warmte is en het hart niet laten spreken. 

Een opgroeiend kind wil gezien, gehoord en gewaardeerd worden.
We hebben dus stabiele ouders te zijn die onze kinderen laten opgroeien in zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Mooie zin. Maar wat IS dat??

Dus hebben we eerst zelf dat stadium te bereiken  van emotionele stabiliteit voor we dat kunnen doorgeven aan onze kinderen. 

“Een opgroeiend kind wil gezien, gehoord en gewaardeerd worden.
We hebben dus stabiele ouders te zijn die onze kinderen laten opgroeien in zelfvertrouwen en eigenwaarde.”

Want je kunt niet doen alsof of dènken dat je het goed doet als je niet beter weet. Dat stadium hebben we dus eerst zelf te bereiken. Immers, leg mij maar uit hoe een appel smaakt. Kan niet, toch? Zoiets moet je zelf ervaren. Zo is het met stabiliteit oftewel volwassenheid ook.

En nu komt het...
NIEMAND is volwassen in het westen. Dat hebben we aan de heksenjachten te danken zodat een heel volk onderdrukbaar was. 

We hebben het hart op de tong te dragen en van ons af te bijten bij onzin, zoals dit meiske van 3 zo prachtig laat zien:

“Ik ben zó boos.
“Jij mag niet mee naar de speeltuin.
“Nou... wèl... Ik ga wèl alleen... DOEI!” - kijk zelf maar:  dumpert.nl/mediabase/6618737/787d7786/doei_.html

Ze bepaalt het zelf wat ze mag en dat het recht heeft om boos te zijn. ZO HOREN WIJ ALLEMAAL IN HET LEVEN TE STAAN.

Als dat niet het geval is, heb je werk te doen. 
Ga het aan. Ga je reis aan en laat je zien zoals je gebakken bent en niet hoe anderen vonden dat jij moet functioneren. Dat is niet echt. Dat ben jij niet.

Ga ervoor. Leer de onnodige gedragsregels gerust af (gedraag je/zit stil/hou je mond/doe nou maar wat ik zeg) en word je zelf, je eigen partner.
Kom je er niet uit? Laat je begeleiden door iemand die die weg gegaan is. Het is geen kunstje. Het is ook geen keuze of beslissing, het is een heel traject. 

Ik wil. Ik kan. Ik doe. 
Gewoon dóen. ++

Meerleeslink: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/10/onze-samen-leving-gaat-ernstig-mank.html en dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/10/gastlezing-we-zijn-hier-om-te-leren-maar-leren-niet.html
De film zien? Walk the Line en andere toppers kun je hier downloaden

Update: zó kan het ook: dumpert.nl/mediabase/6614424/54cee580/vader_met_videofuckskills.html: