woensdag 24 juni 2015

Ballen en vrouwen | Ik heb een probleem met mijn ballen

Ballen en vrouwen 


Ik heb een probleem met mijn ballen. En nee, ze worden niet hardhandig door dames als deurklopper gebruikt, zoals in dit plaatje - maar het voelt soms wel zo. [plaatje: verbronsde mannenballen als deurklopper]


Ik schaam mij

Om met de deurklopper in huis te vallen: ik schaam mij voor het feit dat ik een mens ben waar ballen aan hangen en durf ze eigenlijk nauwelijks te tonen in gezelschap, bang voor krenkende kritiek. Zo, dat is eruit en het voelt als een ejaculatie. Ik bedoel, als een opluchting - en soms is dat hetzelfde. 


Graag naakt

Heel eerlijk, ik loop en lig graag naakt in de zon, zoals binnen de beschutting van mijn tuin. Ik ben egaal gekleurd en kom zelfs met een tintje uit de winter; nog van de opgespaarde zomerzon. Maar die ballen... daar kijk ik toch met vertwijfeling naar. Ik koester ze nou niet bepaald. Dus ik duik er in. 


Ballen: mikpunt van klappen en intenties...

Vermoedelijk vindt die onzekerheid zijn oorsprong erin, dat mijn ballen mikpunt van spot en krenkingen zijn geweest. Omdat ze bekend staan als “zwakke plek” (een vagina kan een behoorlijk stootje hebben, ballen niet) wordt dat graag in dispuut misbruikt om de man te treffen, met woorden en intentie. 


De mythe klopt

Ik heb met voetbal wel eens een bal in mijn kruis mogen ontvangen en daar minutenlang van mogen na-genieten. De mythe klopt. Het doet pijn en goed ook. Ik dacht er trouwens vannacht nog aan hoe boos ik daarover ben geweest en waarom; dat was omdat de dader er zijn verantwoordelijkheid totaal niet voor had genomen; híj vond dat dat bij het spel hoorde –“dat kon gebeuren in de sport”- en daarmee was het af voor hem, terwijl ik het een stupide fout van hem vond om te proberen DWARS DOOR MIJ HEEN TE SCHIETEN van één meter afstand. Geen opzet, niet onhandig, maar gewoon extreem lomp. Bovendien een teamgenoot (en trouwens niet lang meer, daarna). 


Ongemakkelijk in vrouwelijk gezelschap

Het laatste vrouwelijke gezelschap was een bééldschone vrouw geweest met de energie van een jong meisje en ze had werkelijk alles mee. Zij durfde zichzelf nauwelijks bloot te geven - waarbij ik “fysiek blootgeven” per ingeving verwissel voor “emotioneel” en/of “mentaal blootgeven” wat haar namelijk niet erg gemakkelijk af ging. Ik merk dat ik mij in haar gezelschap nou niet erg vrij voelde om zelf ook bloot te zijn. Spiegel-gedrag dus. 


Terughoudendheid 

Echter, die terughoudendheid om me bloot te geven was er met recht. Het dotje was helaas niet erg stabiel in dr humeur en heeft zich in één van haar wiebelende stemmingen fulminerend uitgesproken over mijn naakt, toen ik ongekleed in de zon bleek te liggen, wat voor haar een reden was om mij geen yoghurt-met-muesli te komen aanreiken en in plaats daarvan een naargeestig bericht te app'en. En de rest van de middag boos te blijven. In plaats van  samen lol te maken. Oh well.


Het bleef hangen - bungelen zelfs 

Uiteraard... iemand die continu boos is, is snel geprovoceerd. Dat is zo. Daarbij komt, dat ik de energie en intentie van mensen ál-tijd oppik èn spiegel en dus terugzie in mijn eigen gedrag. Maar toch... Het bleef hangen. Aan mij. Bungelen zelfs; weet je nog? Vrij hardnekkig tot vandaag aan toe. Er zit dus een boodschap in - en dan heb ik het niet over die miljoenen boodschapjes met zwemvliezen die in die twee zakkies zitten te wachten tot ze er een keer uit mogen. 


De eerste vrouw

Het eerste vrouwelijke gezelschap was uiteraard mijn moeder en als je als jong ventje onder de tien nooit nooit nooit nooit het idee hebt gekregen, dat je in zijn geheel deugt als mens... dan leer je jezelf en je lichaam en alles wat eran hangt nou niet bepaald vlekkeloos te accepteren. Begrijp je waar ik heen wil? Met mijn punt? 


Onzeker man-zijn 

Ik voel mij, op z'n zachtst gezegd, niet zeker van mijn man-zijn. Hoe kan dat ook anders. Als je nooit gezien bent als kind en nooit de ruimte kreeg om je eigen plek in te nemen en nooit die houvast aan jezelf hebt kunnen ontwikkelen...


Haten en houden van vrouwen 

We zijn toe aan het centrale punt van dit betoog. Vrouwen en hoe ik van ze haat en hou. Het is inmiddels kwart voor zes en de zon is al wakker en verwelkomt me. Ik kon vanaf 2 uur niet meer slapen, werd wakker met een droom en dat gebeurt me vaker om inzichten te krijgen en te kunnen delen met mensen met wie ik contact heb gehad. Dan ontstaan spontaan ingevingen en die noteer ik. De maan scheen vannacht heftig mijn kamer binnen en ik hield het voor gezien. Ik heb de wasmachine maar aangezet en mijn beddengoed verschoond. 
Goed. Terug naar mijn tere punt. En dat heeft met vrouwen te maken. 

Vrouwen... ik hou van niets zoveel als van vrouwen. Ik hou van mensen, maar bovenal hou ik van de intens mooie energie die vrouwen uitstralen. Ik ken werkelijk waar niets mooiers en heb van kinds af aan genoten van Het Sublieme Vrouwelijke. Ik keek er met verrukking naar en wentelde mij graag in die weldadige, scheppende energie. 


Geen vrouw is vrouw 

Maar vrouwen zijn niet de vrouwen die vrouwen zouden moeten zijn als ze vrouw zouden zijn geweest. Geen vrouw is vrouw. Ieder mens wordt verknipt afgeleverd in deze westerse wereld en vrouwen zijn geen uitzondering. Het effect is, dat dergelijke vrouwen-die-geen-vrouw zijn (van binnen), moeder worden en kinderen opkweken die óók geen volwassen mens met eigenwaarde worden. Dus geen vrouwelijke vrouwen en geen mannelijke mannen. 

Dus haat ik mijn moeder (haar gedrag althans) en haat ik de vrouwen die niet bij zichzelf zijn - en dat zijn vrouwen bijna allemaal. Dat hoort toch zo niet???

Het hoort toch niet dat een mens m/v onzeker is? 
Het hoort toch niet dat een mens m/v niet in zichzelf gelooft? 
Het hoort toch niet dat een mens zijn of haar eigen lichaam niet waardeert, er niet van houdt èn er onzeker over is? 

Wat ìs dat voor waanzin??

Ik schreef er mijn blog “corrigeerbaar gedrag” over, waarin ik beschrijf hoe ik me wiebelig voelde als mens en onzeker. Een echo uit een heel naar verleden, dat nooooit verdwijnt tenzij... 
tenzij we die cirkel doorbreken. 
Eén hoeft er maar te beginnen.
Eén. Die zijn kinderen heel houdt en in eigen-waarde en zelf-vertrouwen laat opgroeien.
Dan volgen er meer.
Ben jij die ene?
Toe, laat mij en anderen van je houden en je op handen dragen. 
Dit, zoals het nu is, moet niet zo. We laten toe wat een stelletje machtswellustelingen met graaicultuur en bonusjeuk bekokstoven voor ons, en waarom is dat? Omdat we te druk zijn met onze eigen shit.

Ik zeg je: transformeren die poep.
Dan kan ik weer van mijn ballen houden.

-


Meerleeslinks: 


dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/06/vrouw-ik-heb-je-nodig.html
dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/corrigeerbaar-gedrag.html

Bron: eerder gepubliceerd op facebook.com/707614489348221, op 1 mei 2015 6:02 uur

Geen opmerkingen:

Een reactie posten