Les... voor iedere vrouw die mannen belaagt en wil onderwerpen:

Iemand uitlachen is niet leuk zonder publiek. Anders gezegd: men wil juist dat het slachtoffer het door heeft, anders ziet men in dat het slechts ultra kleinzielig, kinderachtig gedoe is.
Deze blog noem ik daarom een...

Les... voor iedere (agressieve) vrouw die mannen belaagt en wil onderwerpen.

Kennelijk is het doel iemand te krenken, wanneer iemand zo doet. Dus moet het slachtoffer dat wel weten anders is het allemaal voor niets geweest; anders heeft men er "geen lol" van.

Heel mijn leven bestudeer ik zulk leedvermaak en sadisme. Niet uit hobby of sado-masochistische verlangens, maar omdat men mij dolgraag als mikpunt uitkiest. Kennelijk heb ik een zodanige uitstraling dat ik dergelijk loser-gedrag nu eenmaal aan trek dus ik kan mij daarbij alleen voorstellen, dat dergelijke figuren, die anderen graag vernederen, in wezen hartstikke bang zijn voor hen die staan voor zichzelf en van daaruit onbevreesd en levenslustig zijn. Iemand naar beneden trekken omdat je de ander niet gunt wat jou nooit gegund was; slachtoffergedrag dus eigenlijk. De terreur van de underdog, zogezegd.

[update] Ga zelf maar na... "Hoe kun je een ander gunnen wat jou nooit gegund was?"
Hiermee kampt iedereen die westers geschoold is - en dat noemen we "beschaving". Ik noem het terreur, verraad en liefdeloosheid.
-

Dit idee kwam voort uit een herinnering aan het doorzichtige, doortrapte en verwerpelijke gedrag van een jonge vrouw in een lokale gelegenheid waar ik af en toe aanwaai. Er werken vaak studenten van begin twintig. Leuke mensen dus waarmee het fijn kersen eten is... zou je denken. Toch?
Dit exemplaar deed aanvankelijk vriendelijk zodat een gesprek kon ontstaan maarrr wilde mij slechts in haar val lokken. Door zielig te doen lokte ze mij uit om een opmerking te maken; ze vroeg zich hardop af of ze met de bus, fiets of lopend naar huis zou gaan en was aan het dralen. Je weet wel. Zeuren, zaniken en zuigen. Velen zijn er "goed" in. Zonder na te denken kopte ik 'm in door te zeggen dat ik haar best wilde brengen. Echt een gentleman-gebaar. Toch? Bovendien deed ik dit spontaan oftewel vanzelf dus zonder er een lading aan toe te voegen.
In plaats van dankbaar te zijn ging ze nu duwen en trekken; ze stelde een vraag die niet relevant was [over welke kant ik dan op moest, als ik het me goed herinner] en zo zag ze haar kans schoon om spel te spelen... het spel van aantrekken en afstoten, want ik had nu eenmaal toegehapt. Ik werd op slag de klootzak en de dirty old man. Het gesprek was over. Ze had haar reden om mij te kunnen uitlachen. 
[update] De vraag is natuurlijk wie nu eigenlijk dirty was oftewel van wie dit een smerige streek is geweest. Valt mij iets te verwijten of is het uitgekookt gedrag van iemand met een naargeestige en zelfs destructieve intentie?

Aan het lijntje: vernederen, omdraaien en vervolgens ontkennen |

Zo kortzichtig als maar kan had deze vrouw de impressie dat ze mij achter dr kont aan had; ze wilde mij aan haar lijntje krijgen. Stom van dr, want dat was haar eigen illusie en de hare alleen; zíj had haar interesse laten merken alleen draaide ze dat om en deed net of ik interesse in haar had.
Du-uh. Tjonge jonge. Wat doen mensen toch vreemd.

Dit moet iedereen bekend voorkomen; het is Het Spel dat met name vrouwen spelen. En dat doen ze vaak ook. Ik zie het doorlopend. En ze doen dat gemeen, achterbaks, hypocriet en alleen om iemand te kunnen vernederen. Krengen zijn het dus.
Niet één vrouw uitgezonderd. En iedereen ontkent altijd alles. Dat maakt het hele tafereel knap achterlijk bovendien.

Verdriet

Waarom? Omdat dit over verdriet gaat. Mensen zijn intens verdrietig wat ze weten om te zetten in kwaadheid en die moet ergens heen. Dan maar een willekeurige kerel in het stof laten bijten. Persoonlijk is het dus nooit. Krenkend wel. En dom ook. Want je hebt altijd jezelf ermee. Omdat je jezelf te kort doet.

Welbeschouwd is iemand stuk van verdriet. Vandaar dat we iemand een stuk verdriet noemen, lijkt mij.

Punt is, dat ik nooit meedoe met zulk spel. Ik ga mijn eigen gang en daar komen die meiden zuur achter, omdat ze zichzelf beet hebben en niemand anders, om vervolgens furieus te worden en te constateren, dat hun plannetje niet is geslaagd - en mij kijken ze de rest van hun miserabele leven verwijtend aan... alsof ik de schuldige ben voor hun intentie en slechte spel.

Echter iemand die furieus wordt, was het al. Einstein zei daarover; wie strijdt met een ander, heeft onvrede met zichzelf. Een meisje van 8 zei ooit: zo iemand is verdrietig op zichzelf.

Het trieste hieraan is dat NIEMAND op het idee komt om zulk triest gedrag een keer te evalueren, openlijk te bespreken en volwassen te leren doen. Welnee. Never. Liever blijft zo'n koe - wees eerlijk - dr hele leven zulke trucs uithalen en de ander aanwijzen als schuldige voor haar achterbakse intentie, slechte spel en venijnige humeur.

Denk je dat zo iemand GELUKKIG is?? Ik weet wel zeker van niet. Anders zou men zulk gedrag niet nodig hebben en wel normaal doen. Dat wil zeggen gewoon praten zonder die onzin en die spelletjes. MANNEN HEBBEN DE NAAM. VROUWEN DOEN HET.
Da's altijd zo.

Feit blijft dat we leven te midden van leugenaars, bedriegers en verraders. De één nog instabieler dan de ander. En niemand vindt dat vreemd, niemand doet er wat aan, alles blijft bij het oude. En we geven elkaar de schuld terwijl niemand bij de bron van zulk ongenoegen gaat kijken - de eerste acht jaar van ons leven, de periode die heilig is, waarin we volledig van ons gevoel worden weggejaagd, waar we eigenwaarde en zelfvertrouwen kwijtraken en zodoende verloren en richtingloos zijn geworden, zonder enige hou-vast. Wat overblijft is hou-ding.

Wie het logisch vindt dat we daarvoor elkaar blameren (beschuldigen) is niet alleen niet goed wijs maar vooral furieus zodat de verstandelijke vermogens vertroebeld zijn geraakt.
Geef zo iemand altijd onmiddellijk gelijk, en loop weg. Ver weg. Naar een volgend avontuur.
Als dialoog onmogelijk is en contact zinloos, maak dan dat je weg bent, om er achter te komen dat vriendschap niet bestaat in een wereld van verdeel en heers waar ieder tegen zichzelf en elkaar is opgezet.

Wie één is met zichzelf, is nooit eenzaam. Ook niet als een hulpbehoevend iemand je dat wil laten geloven.

[update] Wie de eigen partner is kan ook niet emotioneel gechanteerd worden met zulk theatraal of karikaturaal gedrag van iemand die jou voor zijn of haar karretje wil spannen als lastezel en vervolgens aan het lijntje houden, als langdurig te plunderen zondebok.
Ik noem dat gedrag Verwar En Plunder als variant op Verdeel En Heers.
Daarover zingt Harrie Jekkers hiernaast. Letterlijk.++

-

Gepubliceerd op facebook.com/1367298943379769 op 8 december 2017, 23:38 |

Meerleeslinks: al die prachtige blogs van dit dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl, te beginnen met de eerste uit 2014.