Waarom vallen we elkaar lastig? Welke steun zoeken wij bij elkaar?

Wij mensen worden collectief - dus man en vrouw - van ons gevoel weggejaagd zodat niemand meer houvast heeft. Dat zoeken we dus bij elkaar. Dat gegeven zie ik als een bron van onheil en dienen we te herstellen zodat we dus onze eigen (levens)partner worden die elk zijn of haar eigen bron van plezier heeft, en van daaruit met iedereen zich kan verbinden en plezier maken, zonder van alles nodig te hebben vanuit onverklaarbare bloeddorst.

Dat zien ze zo leuk bij kleine kinderen. Die vermaken zich prima in een bak zand of een plas water en hebben weinig (anders) nodig om gelukkig te zijn. Zo zijn wij gemaakt. Wat exact de reden lijkt te zijn, dat ouderen zich zo graag vergrijpen en zich te goed doen aan kleintjes. Letterlijk.
Toen ik klein was gebeurde dat, door aanraken of intensief aankijken met een naar gevoel tot gevolg, alsof men mijn levenslust van mij afpakte. Toen mijn kinderen klein waren zag ik het ook gebeuren. Mijn dochtertje van 2 in de metro in een buggy, werd aangeraakt op haar wang door een bejaarde vrouw met grijs haar, als mijn dochtertje haar hoofd niet met een ruk had weggedraaid, waarna de dame teleurgesteld afdroop. De "dame" deed dit overigens met een vriendelijke lach en een vertederde blik maar voor mijn dochter was er geen tederheid aan. Integendeel. Dit had meer weg van diefstal. Van levenslust.

Volwassen gedrag

Zo gaat dat 'in het echt' ook, continu zelfs, tussen 'volwassenen', die echter nooit volwassen zijn geworden en nooit op eigen benen hebben leren staan oftewel hun eigen houvast kregen. Sterker nog, dat is stelselmatig bij hen weggehaald, tot er niets anders over was dan een ronddolende arme ziel die zich geen raad weet en van ellende achter de eigen staart aan loopt, en vervolgens iedereen lastig valt "voor een praatje", afleiding of om even bij te komen, maar zelf geen stabiliteit kent, gefundeerd in eigenwaarde of zelfvertrouwen. Op straat kijken mensen mij steevast recht in het gelaat en dwingen leegzuigend oogcontact af zonder een woord; als ik op kijk, zie ik recht in de prangende, doordringende ogen van mannen en vrouwen op leeftijd - en tienermeisjes, opvallend genoeg - die zich visueel lijken te laven aan een ander. Als iemand voorbij trekt voelt men die ander gewoon en moet men kijken naar die ander, waarbij vrouwen en meisjes zich de tactiek hebben eigen gemaakt, om net te doen of ze zelf niet kijken, maar laten wel hun aantrekkingskracht voelen (op het opdringerige af) zodat je hen opmerkt. Moet bekend voorkomen... iedereen kent het... iedereen merkt dit... het is een universeel gegeven... En ik schreef er al eerder iets over, in de vorige blog: "Rouwproces: verdriet is logisch maar als loslaten niet lukt, omdat je steun ontleent aan àlles wat je niet hebt, leef je in een bubbel':
dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/rouwproces-leven-in-een-bubbel.html |

Onbewuste hunkering

Punt is, dat ieder mens een bijna onbewust uitreiken naar een ander laat voelen en daarmee elkaar beïnvloedt. Ongemerkt, zolang men dat niet kan onderscheiden. Mannen en vrouwen doen dit beiden maar vrouwen nog meer en nog doelgerichter dan mannen aangezien ze meer zijn gestraft dan wie ook, alleen al voor het feit dat ze vrouw zijn. De laagste in de pikorde. De verschoppelinge.
Een ongrijpbaar fenomeen waar niemand de oorsprong van kent maar wat wel een voldongen feit is, waar wij nu allen mee kampen.

Verdeel en heers

Oftewel... dit doet dagelijks met ons vechten. De oorlog zit dus in ons zelf. Voeg daar aan toe dat ieder moet werken voor de kost en vooral voor de kosten van leven - lees: belasting betalen - en de gekte is compleet (nb: "belasten" is letterlijk iemand een last te dragen geven). Er is geen tijd meer om bij zichzelf stil te staan, laat staan om zich rustig te verbinden met anderen, en de paar die dat wel doen, kinderen voorop, die dat ook zoeken en eisen van hun leefomgeving, worden daar met geweld van weggejaagd. Een vicieuze cirkel is het gevolg en een pijnlijke om te zien, omdat een cirkel rond is en geen uitgang tot ontsnapping biedt, maar mensen in een waterdicht concept opsluit; een hermetisch gesloten systeem dat geen ontsnapping biedt noemt men ook wel een gevangenis - en laat een school nu in opzet exact dezelfde structuur kennen als de fabriek, en een psychiatrisch ziekenhuis...? Wie dat 'normaal' vindt of dat schouderophalend aanvaardt en er niets aan doet, laat dat zelf toe in zijn of haar leven. En de paar mensen die het wel doorzien, worden gestraft voor het feit dat ze afwijken. Zoals de kerk al eeuwenlang mensen buitensluit die met een partner van de verkeerde kerk aan komen zetten en vervolgens door de hechte gemeenschappen verstoten werden, zodat ze "voor het stadhuis" gingen trouwen en de steden begonnen in te rennen.

Het artikel Machtmannetjes geeft hier veel verduidelijking over wat ik met plezier ter beschikking stel. Mijn eigen artikelen erover heten Verboden vrucht en Plato's heilige huisjes, omdat Plato al stelde, dat men niemand zo bevecht, als degene die de waarheid vertelt...++

Naschrift |

Dit is "mijn thema" al jaren; "hoe de westerse mensen aangeleerd wordt met elkaar om te gaan"; koud en kil in plaats van warm en hartelijk.

Meerleeslinks 

naar Plato's heilige huisjes en Verboden vrucht:

links volgen (en anders even zoeken in een vorige blog)

Dit is de blog: "Waarom vallen we elkaar lastig? Welke steun zoeken wij bij elkaar?"

dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/waarom-vallen-we-elkaar-lastig.html

Vorige blog: "Rouwproces: verdriet is logisch maar als loslaten niet lukt, omdat je steun ontleent aan àlles wat je niet hebt, leef je in een bubbel':
dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/rouwproces-leven-in-een-bubbel.html |

Volgende blog: Laten we het eens over ideeën hebben: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/laten-we-het-eens-over-ideeen-hebben.html