Rouwproces - leven in een bubbel

Rouwproces: verdriet is logisch maar als loslaten niet lukt, omdat je steun ontleent aan àlles wat je niet hebt, leef je in een bubbel vol illusie, die ons verkocht is door school oftewel door kerk en staat om ons te verdelen - om te beginnen ons zelf.
We hebben dus een schizofreen-makende opleiding achter onze rug waarbij gevoel van verstand werd losgerukt. Losgescheurd eigenlijk gezien het gewelddadige karakter ervan.

Houvast en het gemis ervan

Het is mij als volgt uitgelegd. We missen steun oftewel houvast aan onszelf en worden zonder enig houvast op de wereld losgelaten als we achttien zijn en 'op eigen benen moeten staan'. 

Nonsens. Onmogelijk. Onze vooropleiding geeft een eeuwig vacuüm door het tergende tekort dat niets anders is dan het gemis aan houvast. Aan onszelf. Dàt voelt als een schrijnend gemis dat ons dag en nacht bezighoudt. Als bijkomstigheid missen we eigenwaarde en zelfvertrouwen. Dat zie je zo goed in talentenshows als britain's got talent. Mensen knetteren alle kanten uit van zenuwachtigheid. Ze kennen faalangst.. of ze het wel 'goed' doen en niet afgaan als een gieter.
Gunstig voor de heersers van de wereld. Die hebben geen kind aan ons. "Geef ze brood en laat ze spelen", immers. Divide et impera anno nu.

MIJN probleem is het omgekeerde. Ik steek lekker in mijn vel en word daarom doorlopend benijd; af-gunst betekent dat men mij mijn levenslust mis-gunt. Keihard.
Een onwerkelijke aangelegenheid; letterlijk onvoorstelbaar oftewel "deel van de illusie".

Ik voel mij niet eenzaam maar omgeven door zombies, mensen met dode ogen die hun lichamen dragen als lege hulsen. Karikaturen van zichzelf. Hun uitspraken lijken zorgvuldig geregistreerde bandopnames uit hun schooltijd te zijn. De leefomgeving spreekt. Niet zij zelf.

Dit kunnen we niemand anders kwalijk nemen dan onszelf. Wij hebben dit toegestaan. Uit nieuwsgierigheid, wel te verstaan. Dan hebben we namelijk wat te doen... we zouden ons anders vervelen...

Om dat te herstellen hebben we uiteindelijk een heel leven. Of het je lukt en hoever je komt... is jouw zaak.++
--

Uit het leven gegrepen

Dit is uit het leven gegrepen; opgetekend uit een dialoog van zojuist. Dit mag de uitnodiging heten voor de dialoog. Met onszelf. Vragen stellen dus. Luisteren naar de vragen, zoektocht en antwoorden die in onszelf opborrelen. Nuttiger werk ken ik niet dan dat.

Eerste vraag kan zijn: hoe kan dit? En: wat is er aan te doen?
Toch?
Vraag naar de details als iets je niet duidelijk is.
Sommigen sturen mij berichten met als doel mijn tijd te nemen zonder iets te willen leren om zichzelf en hun levenskwaliteit te verbeteren. Doorzichtig gedrag dat zachtjes smoort in een liefdevolle confrontatie over het eigen stupide gedrag.

Naschrift | 

Zo'n ROUWproces kan ons ons hele leven bezighouden. We kunnen overal om rouwen - om maar wat te hebben. Nep-steun, dus.
--

Delen staat vrij; vragen stellen ook. Zelfs oordelen. Omdat men dan precies ziet waar men zelf mee bezig is ;)

facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/1390683617707968

volgende blog:
Waarom vallen we elkaar lastig? Welke steun zoeken wij bij elkaar? dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2018/01/waarom-vallen-we-elkaar-lastig.html

vorige blog: