Als hsp heb je grote kans dit te overkomen. Zelfs door soortgenoten.
WONZ'en; Wijze, Oude, Nieuwgierige Zielen.
Maar wij hebben allemaal die klap van die molen gehad, die mallemolen van het leven. Zie daarvan maar te herstellen. Dat doet bijna niemand, lijkt het. Want dat vraagt de intrinsieke behoefte om de kwaliteit van leven te willen verbeteren. En daar kan ik er weinigen op betrappen, zodat we het moeten doen met de zuurpruimen, die zuigen, zeuren, zaniken, zeiken en zieken.
Voor je het weet word je aan de schandpaal genageld, als door een tribunaal veroordeeld, zonder vraag, geïsoleerd en buitengesloten. Aanklager, rechter en beul in één. Alleen omdat oude pijn geraakt werd en de mensen iets moeten met hun boosheid, die moet ergens heen, ook al is die kunstmatig van aard en ons opgedrongen, vanuit onze leefomgeving. Jarenlang. Tegen beter weten in en tot bloedens toe.
Klaar ben je. Geen vraag gesteld, wel oordeel geveld. Afgeserveerd om jouw geur, jouw blik, jouw aanblik, kortom: om jouw energie, eigenlijk. Wat jij uitstraalt bevalt een ander domweg niet, want:...
... "hoe kan ik een ander gunnen wat mij nooit gegund was?"
Zo simpel?
Zo simpel.
Afgunst; we gunnen een ander niet wat ons nooit gegund was. Daar steken de gebroeders haat en nijd, van de firma Verdeel en Heers, steevast een stokje voor, oftewel Verwar en Plunder. Ik noem dat SBS-Z, voor televisieminnend Nederland; Schuld, Boete, Straf en Zonde. Als volmaakte moraalridders lezen we elkaar de les over Hoe Het Hoort. Regels, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En die volgt men uit Angst voor Straf.
Daarmee is het cirkeltje weer rond want zo ontstaat Stockholm-syndroom; het verdedigen van de gijzelnemer, doet men uit Angst voor Straf oftewel emotionele chantage.
Is dit te volgen? Voor mij ook niet. Maar dit is wel wat ik zie gebeuren. Daarmee omgaan gaat niet, het is niet te doen. Mission Impossible. Je kunt beter leren om hout te lassen.
Niks. Ik niet, althans. Ze vermoorden je voor je iets hebt bereikt. Het leger zombies dat hun onderdrukker verdedigt, beschermt en verheerlijkt is enorm.
Maar wij hebben allemaal die klap van die molen gehad, die mallemolen van het leven. Zie daarvan maar te herstellen. Dat doet bijna niemand, lijkt het. Want dat vraagt de intrinsieke behoefte om de kwaliteit van leven te willen verbeteren. En daar kan ik er weinigen op betrappen, zodat we het moeten doen met de zuurpruimen, die zuigen, zeuren, zaniken, zeiken en zieken.
Voor je het weet word je aan de schandpaal genageld, als door een tribunaal veroordeeld, zonder vraag, geïsoleerd en buitengesloten. Aanklager, rechter en beul in één. Alleen omdat oude pijn geraakt werd en de mensen iets moeten met hun boosheid, die moet ergens heen, ook al is die kunstmatig van aard en ons opgedrongen, vanuit onze leefomgeving. Jarenlang. Tegen beter weten in en tot bloedens toe.
Klaar ben je. Geen vraag gesteld, wel oordeel geveld. Afgeserveerd om jouw geur, jouw blik, jouw aanblik, kortom: om jouw energie, eigenlijk. Wat jij uitstraalt bevalt een ander domweg niet, want:...
... "hoe kan ik een ander gunnen wat mij nooit gegund was?"
Zo simpel?
Zo simpel.
Daarmee is het cirkeltje weer rond want zo ontstaat Stockholm-syndroom; het verdedigen van de gijzelnemer, doet men uit Angst voor Straf oftewel emotionele chantage.
Is dit te volgen? Voor mij ook niet. Maar dit is wel wat ik zie gebeuren. Daarmee omgaan gaat niet, het is niet te doen. Mission Impossible. Je kunt beter leren om hout te lassen.
Dus... wat doe je ermee?
Stockholm-syndroompjes die de hersens inslaan van ieder die afwijkt; Straf en Beloning naar willekeur, precies zoals School ons dicteerde en voordeed.
Gruwelijk...
Dus ik hou mij strak met mijzelf bezig. Beter dan de illusie levend te houden dat ik de wereld kan veranderen of zelfs verbeteren. Dus ik volg mijn hart en doe wat ik leuk vind. En op dit ogenblik is dat sporten, hardlopen, fietsen, zwemmen - nou ja, plonzen is het meer - en lekker eten, daar geniet ik enorm van. En een beetje klussen. En ik klim graag op de motor. Beter dan op mijn (inmiddels voormalige) vriendin, want die loopt toch steeds weg, weg uit de dialoog en weg van zichzelf; veroordeelt mij om haar eigen gedachten en zet mij bij het vuil om wat zij zelf doet, wil of denkt. Dus vermaak ik mij alleen, op mijn eigen vierkante meter, met wat mij zoal te binnen schiet, in afwachting op wat gaat komen...
... want zoals het toegaat in de wereld is niet volhoudbaar en loopt gegarandeerd vast, dus ik ben voorbereid, fysiek, mentaal en emotioneel, en zie het verder wel.
En jij? Hoe zie jij de wereld?
Zie je de wereld anders, nu je dit gelezen hebt?
Mooi, als het je op andere gedachten heeft kunnen brengen.
rj
Eerder artikel, en een hart onder de riem voor HSP:
* betekenis: in hoge mate getalenteerd oftewel hoog-begaafd; een hart onder de riem voor onbegrepen briljante geesten... *
* 'n artikel geschreven in het duister maar zorgt voor licht... als het goed is *
Geen opmerkingen:
Een reactie posten