Kijk eens mee? | warmte boven kou...
Ik kijk heel goed. Mijn ogen zijn instrumenten van mijn ziel.
Ik luister heel goed. Met mijn hart.
Minder dan één procent van onze communicatie gebeurt met woorden, vanuit de ziel gezien; mensen reageren voornamelijk op de onderliggende boodschap. Zo valt mij in.
Als ik praat of schrijf, is dat vanuit het hart. Gek genoeg stuit dat velen tegen de borst, want: "Wie afwijkt wordt gestraft."
Als ik praat of schrijf, verwoord ik wat ik voel, en da's vaak een reactie op de stemming van een ander en niet te vergeten: op of vanuit telepathie. Mensen zijn spiegels voor elkaar. Dat gebeurt ongezien en vooral onbewust, meestal. Dat is onze natuur.
Ik ben blij van nature en steek lekker in mijn vel. Dat steekt anderen, want: dat is niet de afspraak. Niemand is gelukkig. Niemand mag gelukkig zijn. Wie afwijkt... wordt gestraft.
De mens is niet perfect, wordt gezegd. Is dat niet tegenstrijdig, wanneer ieder ander wezen dat WÈL is?? Wie verzint zoiets? En: wie gelooft zoiets?
Wat nu, als een mens een perfect goddelijk ontwerp is, die jarenlang structureel blootstaat aan terreur, vermomd in een goedbedoeld jasje; terreur die alles afbreekt wat positief is... en vervolgens wordt die mens veroordeeld voor zijn of haar gedrag, wat slechts een reactie daarop was...
Daarover praten we niet.
Wanneer gaan we dat doen?
-
Naschrift: aanleiding |
Na decennia op deze planeet zie ik inmiddels in, wat mijn taak hier is en da's een ondankbare. Ik wijs, vanuit mijn wezen, van nature indirect en meestal onbewust, op karikaturaal gedrag, oftewel op dat wat "te verbeteren is". Nu ik dat door heb van mezelf, ga ik daar bewuster mee om, en zie ik mezelf vaak als toeschouwer optreden, gewoon om te zien wat er gebeurt en om dan van binnen de "ondertiteling" te krijgen. Met daarin de les of boodschap.
Wat de meesten, die reageren op anderen, moeite lijkt te kosten is, om te reageren op het ingebrachte onderwerp, zonder er iets anders van te maken... merk ik.
Zo wordt er een ander onderwerp ingebracht en voor je het weet gaat men discussiëren, da's een ander woord voor touwtrekken, over iets academisch oftewel denkbeeldigs, dat feitelijk kant noch wal raakt. Dat heeft met onderliggende intenties en beweegredenen te maken en wie goed leert kijken, kan die doorzien.
Dan zeg ik graag: "Is dat zo, of denk je dat?" Als uitnodiging, tot dialoog.
Mijn observaties overstijgen doorgaans het geneuzel, althans dat is mijn insteek, om het over essentie en intentie te kunnen hebben. Wat drijft mensen om zo te doen? Dat heeft mij altijd bezig gehouden. Mateloos, zelfs.
Punt is: heel mijn leven zocht ik Het bij mezelf, met name als iemand iets vindt of mij aanvalt. Maar wat nu, als de oorzaak daarvan, of de oorzaak van veel leed in het algemeen, extern is; oftewel: wat nu, als er externe factoren zijn, die maar nooit besproken kunnen worden? Dáár vraag ik de aandacht voor. Zie je dat in?
Je ziet, ik stel vragen. Ik nodig graag uit, tot dialoog.
Stel ook vragen. Over de essentie van wat mij bezighoudt heb ik nu een voorzet gegeven. Uitnodiging, tot dialoog. Als je zin hebt. Want alleen samen kunnen we, wellicht, de invloed van Verdeel en Heers doorgronden, achterhalen, doorzien en - geleidelijk, gaandeweg - elimineren... door het hart weer te laten spreken...
"Warmte boven kou"
rj.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten