iets over liefde...
PEOPLE MAY NOT REMEMBER EXACTLY WHAT YOU DID, OR WHAT YOU SAID ~BUT~ THEY WILL ALWAYS REMEMBER HOW YOU MADE THEM FEEL.
Gisteravond kreeg ik een telefoontje van iemand die niet zomaar dankbaar was maar die zich gezien, gehoord en gewaardeerd had gevoeld in mijn aanwezigheid. Ik was in volle aandacht geweest bij elke ontmoeting met haar en zij bekende dat niet eerder te hebben meegemaakt.
Afgelopen zomer, 16 juli 2022, heb ik een ontmoeting georganiseerd voor motorrijders en zij straalden stuk voor stuk... omdat iedereen hunkerde naar een fijn samenzijn... zeker na die 2 jaar dat de wereld op slot had gezeten.
Daar volgden koffiedrinkmomenten op, in het plantsoen voor mijn deur. Parasolletje erbij, tafel met lekkere broodjes, brie en salades en de ingrediënten voor een feest waren er al...
Iedereen genoot ervan...
... omdat er hart bij zit.
Ik las net een tranentrekkende mooie beschrijving van een taxichauffeur die een negentigjarige moest ophalen om naar een verzorgingstehuis te brengen... ze had geen familie meer, ze was alleen en nam afscheid van alles door te vragen om onderweg door de stad te rijden... de rit duurde 2 uur waarbij de taxichauffeur onderweg de meter uitzette en na de rit doelloos in het rond bleef rijden zonder nog iemand mee te nemen. De tranen liepen uiteraard over mijn wangen, van mooiigheid.
Onder dit artikel zal ik de tekst herhalen, voor wie het zelf wil lezen.
Nu komt het. We zijn er nog niet.
Dit wordt gewaardeerd door iedereen. Toch?
Hoe verklaar je dan, dat iemand die goed doet, structureel wordt bevochten, vernederd en buitengesloten?
Op zaterdagmiddag 6 augustus 2022 zaten mijn gasten en ik in het plantsoen te genieten van de zon en de leuke gesprekken, toen mijn buurvrouw van 2 deuren verder kwam informeren, of mijn gasten "komen voor een consult voor deze meneer", daarop wijzend op mij; ogenblikkelijk vervolgend met: "dan zou ik maar heel erg oppassen."
Mijn gasten waren er niet van gediend en sommeerden deze vrouw om weg te gaan maar zaten wel met kloppend hart. Het kwaad was al geschied. We bespraken dit voorval, het raakte vooral mijn maat, ook een schrijver, en HSP'er. Dat kwam door de naargeestige intentie, die vernietigend was.
Ik continueerde overigens ogenblikkelijk door direct na vertrek van de buuv enthousiast voor te stellen: "Wie lust er nog een lekker toastje?"
Zo doe je dat.
Maar dat mag kennelijk niet...
Ons mensen wordt heel ons leven geleerd en voor gedaan dat wij de sfeer en elkaar hebben te slopen. Wie mij niet gelooft: kom kijken. Op 14 november 2022 reden diezelfde buren met hun auto op mij in, bij het achteruit insteken over het smalle pad, met als gevolg dat ik moest inhouden, stoppen en achteruit met mijn fiets, om schade aan lijf en leden te voorkomen; zie dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/11/poging-tot-aanrijding-welkom-in-beschaving.html. Dit mag je noemen wat je wilt - bijvoorbeeld poging tot doodslag - maar feit blijft dat dit gewoon gebeurde. Mensen doen zo. Iemand die positief en levenslustig in het leven staat wordt bestreden uit alle macht. Een duidelijker definitie ken ik niet van negatief en destructief gedrag, als voortvloeisel van Verdeel en Heers. Wat anders?
Afgelopen zomer, 16 juli 2022, heb ik een ontmoeting georganiseerd voor motorrijders en zij straalden stuk voor stuk... omdat iedereen hunkerde naar een fijn samenzijn... zeker na die 2 jaar dat de wereld op slot had gezeten.
Iedereen genoot ervan...
... omdat er hart bij zit.
Ik las net een tranentrekkende mooie beschrijving van een taxichauffeur die een negentigjarige moest ophalen om naar een verzorgingstehuis te brengen... ze had geen familie meer, ze was alleen en nam afscheid van alles door te vragen om onderweg door de stad te rijden... de rit duurde 2 uur waarbij de taxichauffeur onderweg de meter uitzette en na de rit doelloos in het rond bleef rijden zonder nog iemand mee te nemen. De tranen liepen uiteraard over mijn wangen, van mooiigheid.
Onder dit artikel zal ik de tekst herhalen, voor wie het zelf wil lezen.
Nu komt het. We zijn er nog niet.
Dit wordt gewaardeerd door iedereen. Toch?
Hoe verklaar je dan, dat iemand die goed doet, structureel wordt bevochten, vernederd en buitengesloten?
Op zaterdagmiddag 6 augustus 2022 zaten mijn gasten en ik in het plantsoen te genieten van de zon en de leuke gesprekken, toen mijn buurvrouw van 2 deuren verder kwam informeren, of mijn gasten "komen voor een consult voor deze meneer", daarop wijzend op mij; ogenblikkelijk vervolgend met: "dan zou ik maar heel erg oppassen."
Mijn gasten waren er niet van gediend en sommeerden deze vrouw om weg te gaan maar zaten wel met kloppend hart. Het kwaad was al geschied. We bespraken dit voorval, het raakte vooral mijn maat, ook een schrijver, en HSP'er. Dat kwam door de naargeestige intentie, die vernietigend was.
Ik continueerde overigens ogenblikkelijk door direct na vertrek van de buuv enthousiast voor te stellen: "Wie lust er nog een lekker toastje?"
Zo doe je dat.
Maar dat mag kennelijk niet...
Ons mensen wordt heel ons leven geleerd en voor gedaan dat wij de sfeer en elkaar hebben te slopen. Wie mij niet gelooft: kom kijken. Op 14 november 2022 reden diezelfde buren met hun auto op mij in, bij het achteruit insteken over het smalle pad, met als gevolg dat ik moest inhouden, stoppen en achteruit met mijn fiets, om schade aan lijf en leden te voorkomen; zie dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2022/11/poging-tot-aanrijding-welkom-in-beschaving.html. Dit mag je noemen wat je wilt - bijvoorbeeld poging tot doodslag - maar feit blijft dat dit gewoon gebeurde. Mensen doen zo. Iemand die positief en levenslustig in het leven staat wordt bestreden uit alle macht. Een duidelijker definitie ken ik niet van negatief en destructief gedrag, als voortvloeisel van Verdeel en Heers. Wat anders?
Gruwelijk maar het gebeurt. Continu om ons heen. Mijn vraag aan jou is: wat doe jij om jouw wereld te verbeteren? Wat doe jij om jouw kwaliteit van leven te verbeteren in jouw eigen relatie, vriendenkring, gezin of familie? Mij is opgevallen dat iedereen leert om zichzelf en zijn omgeving doelbewust te saboteren.
Zelfhaat - en logischerwijs haat naar een ander toe - zijn hier een logisch gevolg van. Dus als wij het hebben over "respect" naar elkaar, wat we allemaal toch zo belangrijk vinden, of "jezelf zijn", wat helemaal hip is, of "doen wat je leuk vindt", dan is dat de tegenstrijdigheid zelve, omdat het niet wordt toegestaan, in een maatschappij met zulke tegenstrijdige ongeschreven regels. Regels, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En die men volgt uit angst voor straf.
Besef gerust, dat vrijheid in ons zelf zit en dat er geen vrijheid bestaat zolang wij onszelf met ongeschreven regeltjes gevangen houden en elkaar en onszelf controleren op ons "geloof"; we meten het gedrag dat we zien af aan die ongeschreven regels en hebben geleerd, dat "wie afwijkt wordt gestraft" en "doe nu maar wat ik zeg" en "hoe kan ik een ander gunnen wat mij nooit gegund is?"
Het besef hiervan is elementair om geluk weer toe te laten in onze maatschappij. En dat gaat niet gebeuren zolang gevoel verboden is. Want dat is verboden, verbannen en vermoord. We worden mondiaal kleingehouden. Daarom laten we zulke foltermethoden zo makkelijk toe, wanneer onze regeringen wereldwijd dus precies dezelfde agenda presenteren en alles van kwaad tot erger geraakt, zodat wij onszelf aan de rand van een afgrond zien... qua beschaving, althans. Onze menselijkheid was al verkwanseld. Dat was al even aan de gang. Het is dus hoog tijd voor ons mensen om op te staan. Voor onszelf.
We zijn allen kind van het systeem, waar niks mag, van alles moet en gevoel verboden is. We kunnen een kind wel uit een oorlog halen maar hoe halen we de oorlog uit een kind?
Die transformatie is de taak van ieder individu, individueel. Daar heeft alleen de ziel iets over te zeggen maar het ego niets en hebben we dus rustig af te wachten tot daar ooit een keer een kentering oftewel verbetering in te zien gaat zijn.
Ik prijs mij echter gelukkig met de wereldomspannende verbetering, een bevrijding van jewelste, toen medio 2021 de spirituele blokkade verviel. Eerst nationaal, in Nederland, en uiteindelijk in november 2021 raakte de hele wereld bevrijd van spirituele lasten. En ik was getuige. De opkomst op de Dam in Amsterdam in september 2021 was legendarisch te noemen, van mensen die tot inzicht waren gekomen en spontaan naar de Dam kwamen, om het hele volk, over de hele wereld, te laten zien dat de tijd van slavernij afgelopen is en dat wij, ieder voor zich, op te staan hebben. Voor zichzelf.
Het is het begin van een menselijk collectief op aarde en daarom is dit zo'n bijzonder spannende tijd. Het is mooi dat we dit meemaken; daar zijn we voor op aarde gekomen. En we komen terug als de beschaving in verval raakt en in puin ligt, om van daaruit gade te slaan hoe we de puinhopen gaan opbouwen tot een vredelievend bestaan; en van mensonterend naar mens-erend te groeien en te evalueren. Dat gaat nog honderden jaren in beslag nemen, vermoedelijk. Maar wij waren erbij, bij het begin. En nemen een kek t-shirt mee ons graf in als bewijs en als aandenken aan deze waanzinnige tijd.
rj
-
Taxichauffeur: een stukje menselijkheid |
"I arrived at the address and honked the horn. After waiting a few minutes I honked again. Since this was going to be my last ride of my shift I thought about just driving away, but instead I put the car in park and walked up to the door and knocked.. 'Just a minute', answered a frail, elderly voice. I could hear something being dragged across the floor.
After a long pause, the door opened. A small woman in her 90's stood before me. She was wearing a print dress and a pillbox hat with a veil pinned on it, like somebody out of a 1940's movie.
By her side was a small nylon suitcase. The apartment looked as if no one had lived in it for years. All the furniture was covered with sheets.
There were no clocks on the walls, no knickknacks or utensils on the counters. In the corner was a cardboard box filled with photos and glassware.
'Would you carry my bag out to the car?' she said. I took the suitcase to the cab, then returned to assist the woman.
She took my arm and we walked slowly toward the curb.
She kept thanking me for my kindness. 'It's nothing', I told her.. 'I just try to treat my passengers the way I would want my mother to be treated.'
'Oh, you're such a good boy,’ she said. When we got in the cab, she gave me an address and then asked, 'Could you drive through downtown?'
'It's not the shortest way,' I answered quickly..
'Oh, I don't mind,' she said. 'I'm in no hurry. I'm on my way to a hospice.’
I looked in the rear-view mirror. Her eyes were glistening. 'I don't have any family left,' she continued in a soft voice.. ‘The doctor says I don't have very long.' I quietly reached over and shut off the meter.
'What route would you like me to take?' I asked.
For the next two hours, we drove through the city. She showed me the building where she had once worked as an elevator operator.
We drove through the neighborhood where she and her husband had lived when they were newlyweds. She had me pull up in front of a furniture warehouse that had once been a ballroom where she had gone dancing as a girl.
Sometimes she'd ask me to slow in front of a particular building or corner and would sit staring into the darkness, saying nothing.
As the first hint of sun was creasing the horizon, she suddenly said, 'I'm tired. Let's go now'.
We drove in silence to the address she had given me. It was a low building, like a small convalescent home, with a driveway that passed under a portico.
Two orderlies came out to the cab as soon as we pulled up. They were solicitous and intent, watching her every move.
They must have been expecting her.
I opened the trunk and took the small suitcase to the door. The woman was already seated in a wheelchair.
'How much do I owe you?' She asked, reaching into her purse.
'Nothing,' I said.
'You have to make a living,' she answered.
'There are other passengers,' I responded.
Almost without thinking, I bent and gave her a hug. She held onto me tightly.
'You gave an old woman a little moment of joy,' she said. 'Thank you.'
I squeezed her hand, and then walked into the dim morning light. Behind me, a door shut. It was the sound of the closing of a life..
I didn't pick up any more passengers that shift. I drove aimlessly lost in thought. For the rest of that day, I could hardly talk. What if that woman had gotten an angry driver, or one who was impatient to end his shift? What if I had refused to take the run, or had honked once, then driven away?
On a quick review, I don't think that I have done anything more important in my life.
We're conditioned to think that our lives revolve around great moments.
But great moments often catch us unaware-beautifully wrapped in what others may consider a small one."
PEOPLE MAY NOT REMEMBER EXACTLY WHAT YOU DID, OR WHAT YOU SAID ~BUT~ THEY WILL ALWAYS REMEMBER HOW YOU MADE THEM FEEL.
At the bottom of this great story was a request to forward this - I deleted that request because if you have read to this point, you won't have to be asked to pass it along you just will...
Life may not be the party we hoped for, but while we are here we might as well dance."
liefs, rj.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten