het spel - de strijd - de macht - het leed

Zag een grappig, ironisch of sarcastisch bedoeld plaatje langskomen, over hoe vrouwen dienen te reageren wanneer een man haar aanbiedt wat ze zelf uitstraalt. Volop.

Afkorting van voluptueus.

Uiteraard klopt de boodschap in dit plaatje.

Zoals zo vaak.

Maar niet iedereen snapt dat. Want: "mannen hebben de naam maar vrouwen doen het." Dus is extra uitleg noodzakelijk. Dus ik vulde dat plaatje netjes aan, met de bijpassende juiste vertaling:

"Vertaling: de enige die aan seks denkt, flirt en lonkt, ben jij, dame; dus door uit te stellen zit je eigenlijk jezelf dwars.
De reden is tweeledig: jij wilt "macht" pakken, zo; en "je mag niet gelukkig worden." 

Stop met lullen. Jij wilt neuken. Niet hij. 

Wees dan ook consequent. "

Kijk. Zo:

Het Spel. |

Dit noemt men "het spel". Het spel tussen man en vrouw. Het liefdes-spel. Ook nog.

Het is geen spel. Het is strijd. Strijd om de macht. Strijd om levenskracht. Strijd op leven en dood. Oorlog, zelfs. Want als man lever jij jouw hele hebben en houwen in bij jouw bedpartner, die de strijd beslecht en jou laat doodbloeden, energiek. Kijk maar in de ogen van hen die net seks gehad hebben. Leeggeroofd! 

Eigenlijk zoekt men dus een DONOR. Van levenslust...

En dat onder het mom van liefde. Ook nog. Liefde... als dek-mantel. Want dan mag het wel.
Want in liefde en oorlog is alles geoorloofd, aldus mijn ex-vrouw... die niet voor niets nu ex-it is.

Want zij - en velen anderen - toonde mij: 

vrouwen spelen de baas;

zij grijpen de macht;

zij slopen de boel;

en het ligt altijd aan een man.

Wie mij niet gelooft - kom kijken. Zo gaat het hier toe, in dit baldadige, genotszoekende, hedonistisch ingestelde, godverlaten, moderne wilde westen. We plunderen er op los. De ander is een trofee, een speeltje. Een prooi. Niet een gelijke. 

Gevoed door het befaamde drieluik "bipolair, depressief en schizofreen" (één van mijn ex-en kreeg dit predikaat mee en sindsdien herken ik dit overal) dendert dit fenomeen dwars door onze samenleving en ontwricht letterlijk alles. Onze levensenergie als eerste. Die wordt geplunderd namelijk door parasitair ingestelden (niet "parasieten" want het gaat om gedrag), die geen voeding oftewel levenslust in zichzelf kunnen vinden en georiënteerd zijn op alles en iedereen buiten zichzelf. Kijk maar hoe ze kijken, vanaf terras of onderweg. Ze kijken je in het passeren recht aan als konden ze met een rietje jouw energie stelen. En daarmee jouw levenslust. Omdat ze daar zelf niet bij kunnen.

Resultaat van dit Verdeel en Heers |

Als jij vermoedt dat dit overdreven is, wacht dan nog even. Het is nog veel erger. Als je durft te observeren - zien hoe het is, dus - dan constateer je dat onze vrouwen nimfomanisch of nimphomaniakaal ingesteld zijn. Sowieso maniakaal, maar ook nog met een rare draai richting het seksuele; ziekelijke genots-drang, noem ik het. En alles lijkt te gaan om (de strijd om) de levensenergie.

We noemen hen nimfomaan of nimphomaan en dat gedrag is voor niemand positief. Hun gedrag naar mannen (en vooral naar zichzelf!) is namelijk mensonterend. Ze vernederen en verraden zichzelf eigenlijk continu en zijn doodongelukkig.

Hun gedrag overstijgt de wil om zwanger te worden want die is louter ondergeschikt aan de behoefte "om maar wat te hebben", zoals een kind om je op uit te leven en er dag en nacht jouw eigen frustraties op te projecteren. Zoals o-v-e-r-a-l lijkt te gebeuren. En wat totaal verknipt gedrag oplevert van uitgeholde want leeggeroofde wezens die geen mens zijn, maar erbij hobbelen als zombies; hooguit als mens-in-wording, maar niet als mensch.

"En dat ligt niet aan die vrouwen. Want dat ligt aan die mannen! Die op die vrouwen reageren en een viespeuk zijn. Bah. Vrouwen zijn verheven en kammen hun lange haren die ze zwierend en zwiepend in jouw gezicht werpen. Mannen zijn varkens. Die zijn onbetrouwbaar. Maar vrouwen zijn heilig."

Dat is het narratief. Snap je? Dat is hoe "we" onze beschaving te verteren krijgen. Een beschaming, is het. Ridicule onzin maar wel wat er "leeft" in en tussen de mensen, die nog geen mens zijn...

Oorsprong? |

Waar komt dat gedonder vandaan? Verdeel en Heers, Verwar en Plunder. SBS-Z; Schuld, Boete, Straf en Zonde. Regeltjes, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En die wij blind volgen. Uit Angst. Voor straf. Kerk, dus.

"We zijn allen kind van het Systeem, waar niets mag, van alles moet, en waar gevoel verboden is."

En wat doen we eraan. Nou, niks. Omdat niemand de wil toont om zijn levenskwaliteit te verbeteren. 

Mogelijk heeft ieder die wil wel degelijk maar diep verstopt, begraven, verbannen, zodat men die wil tot Leven zelf bestrijdt. Dan kom je tot niks en kun je niet veel meer doen dan vertellen wat je waarneemt en weer terug in jouw bed gaan liggen - zoals George Orwell deed, na het schrijven van zijn boek, 1984. 

"Imagine a boot... stamping on a human face... forever." Dat waren zijn laatste woorden van een interview met hem. Vanuit zijn bed. Punt is dat we daarop afstevenen zolang niemand opstaat voor zichzelf en voor letterlijk zichzelf gaat zorgen.

Kijk zelf maar: youtu.be/SIoAX5bI6S0

Zelf |

Zelf is ziel. Zichzelf te kort doen (de basis van dit artikel, in wezen) is verraad naar de eigen ziel, naar het eigen wezen. Mijn website hetlichaamliegtnooit.nl gaat daarover, over die Heilige Graal die we allemaal zoeken en maar niet vinden, omdat die in ons-zelf verstopt zit. Verstopt, want er zit een dikke laag ellende op om die te verbergen, omdat we allemaal in ons gedachtenkastje gejaagd zijn en van daaruit de wereld in stappen, niet gehinderd door enige voeding vanuit onze ziel en dus niet gehinderd door enige vorm van levensgeluk, positiviteit of gezond verstand, zodat we continu achter onze eigen staart, achter de feiten, achter ons-zelf aanlopen... en nooit bereiken wat we echt willen, zodat we dan maar roepen "lang leven de lol" en dus gaan zuipen op dagen als Koningsdag bij veel te luide muziek over liefde en neuken en al dat Spel waar we zo dolgraag collectief afscheid van nemen, maar wat ons maar niet schijnt te lukken... omdat we in een platgelopen vicieuze cirkel terecht lijken gekomen.

En dat weet iedereen. 

Het verschil tussen kennis en wijsheid, oftewel tussen kennen en weten, is het doen. Wat mensen DOEN, daar gaat het om. Het gaat om ons handelen. Niet om wat mensen ZEGGEN. Ze zeggen van alles maar... doen? Ho maar. Dat gebeurt niet. Men blijft hangen in die platgelopen vicieuze cirkel zonder einde en houdt bitter vol, tot het einde. Dat er niet is. Tot je stopt met ademen en met jouw neus omhoog gaat, jouw kist tegemoet.

Hoe dan wel? Stel vragen. Daarover heb ik een filmpje ingesproken, als vlog vol levenslust, als podcast van 6 minuten, op YouTube: youtu.be/W0WCwcN5LZo:

Van Nimfo naar Lucky Boy | 

Nog even over nimfomanie. Schreef er al eerder over. We noemen iemand een "Lucky Boy" als hij scoort oftewel "tot een neukbeurt verleid wordt". Dat dat onze innerlijke normen (onze innerlijke beschaving) vertrappelt, schijnt niemand te deren, die zo denkt. Het is eigenlijk vreselijk, vernederend en sadistisch. Ik ben samen geweest met verschillende van zulke vrouwen die gaandeweg totaal verknipt zijn gaan doen. In mijn geval wilden zij ook nog zwanger worden zonder daar helder over te zijn - alhoewel het verleiden tot een neukbeurt al voor zichzelf spreekt, natuurlijk. Daar krijg je kinderen van.

De botte uitspraak: "... daar ben je dan zelf bij..." is niet terecht. Het is sadistisch van aard. Krenkend bedoeld en gemeen. En onzin. Men dient de eigen nieuwsgierigheid - een van de meest positieve eigenschappen die getuigt van levenslust - en het ideaalbeeld oftewel beeld van een ideale wereld oftewel ideologie niet (laten) vertrappen door een sadistisch bedoelde uitspraak van iemand zonder levenslust, die door hobbelt op het reeds ingeslagen (en volledig platgelopen) pad zonder ooit een poging te doen de eigen levenskwaliteit te verbeteren. Het gaat erom, dat je uit nieuwsgierigheid en levenslust een verbintenis aangaat, er vol voor gaat, en dan wel ziet waar het op uit loopt. Dat heet "het avontuur aangaan dat leven heet". Dat heet: "het hart volgen". Noem het idealistisch maar nooit naïef. Want dat is het niet.

Als het gaat om positieve menswaardige eigenschappen noemt men in één adem: nieuwsgierigheid, verantwoordelijkheid en integriteit. En een overdosis eigen wijsheid, afkomstig van de eigen ziel, die talloze levens hier op aarde heeft geleefd en zodoende ongelooflijk veel kennis en wijsheid meebrengt. 

En dat mag er niet zijn; daarom kleineren we onze kinderen, ontnemen wij hen hun jeugd, hun eigenwaarde en hun zelfvertrouwen, en belasten we hen doorlopend met gedragsregels, die "niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt". En die men blindelings volgt. Uit angst. Voor straf. 

Wie lang genoeg, hard genoeg geslagen wordt (denk aan verbale oftewel "passieve" agressie), gaat vanzelf mee in het narratief dat we sjiek verpakken als cultuur. Of als normen en waarden. Terwijl die er helemaal niet zijn, want uit protest doen we "alles wat god verboden heeft". En een tattoo er boven op om te bewijzen dat we niet meelopen met de rest. Dus heeft iedereen een tattoo.

Als je nimfomanen gadeslaat leer je veel. Maar het meeste leer je door ermee om te gaan. Been there, done that. Ben getrouwd geweest en moest helaas ontdekken, dat vrouwen gillend gek gedrag hebben, krankzinnig, waanzinnig en gestoord doen en zich doorlopend bedienen van theatraal gedrag om te krijgen wat ze NIET willen, want gelukkig wordt niemand, hiervan. 

Gek genoeg gedragen al die mokkeltjes die ik na mijn huwelijk ontmoette (en kort sprak of "iets" mee aan ging) zich precies zo. Het scheelt onderling niet zo veel. De variatie in gedrag is minimaal, het spel is eender. Iedereen lijkt dezelfde blauwdruk te kennen: 

"ik mag niet gelukkig worden" en "hoe kan ik jou gunnen wat mij nooit gegund was?" dus dan ontstaat vanzelf strijd, strijd en nog eens strijd. 

Vrouwen zijn voor mij synoniem geworden voor strijd. Ik noem hen oorlogszuchtig, zelfs.

Waar is de liefde gebleven? |

Bij de mannen, natuurlijk. Die koesteren, bewaren en bewaken dat. 
Zij doen wat zij leuk vinden en hun levenslust is aanstekelijk, terwijl een troep vrouwen bij elkaar de keet afbreken, alles slopen en daarna kapot, berooid, leeggeroofd en klagend naar huis gaan.
(Uitgaanstip: leuk festival, dat Lorelei... voor louter vrouwen).

Hoe bewaak je dat? Door vrouwen weg te sturen die zich onsmakelijk gedragen. Die hebben huiswerk. Wijs hen daar op. Zij hebben te leren. 

Vrouwen met normaal gedrag hebben daar geen tijd voor. Die zijn met hun eigen leven bezig. Helaas... want vrouwen zouden er goed aan doen die rariteiten te benoemen. Dat helpt. Dan staan die mannen niet alleen.
Echter, wij mannen moeten dat doen. Netjes en gedecideerd. Spreek je uit. Geef hen een kans. Laat hen groeien. Naar hun hart. Dus laat het idee rijpen. Ze hebben jaren vastgezeten in hun vaste stramien dus gun hen gelegenheid om daar van los te weken, in hun eigen tijd. Uren, dagen, weken, maanden, jaren zelfs. De rest van hun leven, zonodig. Daar is dit leven kennelijk voor bedoeld. Dan hebben we wat te doen. Dat is tegen het vervelen. Het is beter om daarmee bezig te zijn met "iets om maar iets te hebben", zoals roken, drinken, druks, snoepen, neuken; extreem gedrag in het algemeen, dus; overmatig eten, drinken, werken, gamen, internetten, shoppen, tattoo's zetten, stoer doen, en wellicht zelfs overmatig veel blogs schrijven zoals deze, in de hoop dat iemand ze leest en er beter van wordt... Want dat gaat niet gebeuren... niet in dit leven... ik ben van 1968, in de bloei van mijn slijtage, dat maak ik niet meer mee... dus zinloos... maar het komt zo in mij op, dus moet het er uit... want wat ik schrijf zit vol levenslust en dat is wat deze wereld bij uitstek nodig heeft. Anders kwam het niet tevoorschijn. Q.E.D.

Gewelddadige vrouwen. Mijn favoriet! Ik stuur ze weg. Altijd gedaan. Ik was 25 jaar oud of zo en liep Café 1900 binnen in Haarlem, maar WIST dat er een wulps iemand zou zijn. Dat idee kreeg ik op weg er naartoe. Dat zij bij mijn binnenkomst gelijk op mij af zou komen in haar tijgerprint (roofdieren eigen) had ik niet kunnen bevroeden. Zij sprak mij ondubbelzinnig aan en wat deed ik?? Ik negeerde haar volkomen en liep naar de bar voor mijn drankje. 

Naast mij kwam vervolgens een kereltje staan in zwart leren jas met glad haar, die voor haar een drankje kwam halen en haar dus eventjes alleen liet, zodat ze door kon gaan met skimmen van potentiële slachtoffers. Jammer, joh.

Ik confronteer hen altijd. Gisteravond waren drie extreem uitbundige meiden voor het podium van een toffe band aan het gillen tegen elkaar - aandacht... - en gaven elkaar een knuffel, dus wat riep ik: "Hey! Ook bij mij doen!" - een uitspraak van mijn dochtertje, van 10 jaar geleden, die ik helemaal van toepassing vond. Ik stak mijn armen er nog bij uit, ook. Gaandeweg mijn zin veranderde haar gezicht in afwijzing (haar blik stond op standje "smerig") en de mensen om mij heen en ik hebben er de grootste lol om gehad. Omdat het ZO DOORZICHTIG is. Het is NEP. Er is geen liefde. Het is slechts ONZIN. Het is... show. 

Chagrijnige wijven, dus; aldus Hans Dorresteijn. Zoek hem maar op. Kan ik ook doen, wacht maar even:

Kan het erger? Altijd. Het kan ook beter. Na mijn afscheidsbrief aan mijn vaste stalkster, die deze week maar liefst tweemaal aan mijn deur is geweest, waren er een aantal echt leuke en bovenal respectvolle ontmoetingen in diezelfde bar, gisteravond, die als lokaal middelpunt geldt van een klein durp. Dat waren mensen die het wèl snappen. Ze zijn er steeds meer. Gelukkig maar.

Afscheidsbrief |

En die afscheidsbrief? Tja. Eentje van velen. Ik probeerde het nog maar een keer. Dreigen met aangifte, wellicht doet het wat. Zij dreigt met seks, dus wat moet je dan???

Dit schreef ik haar:

"Meisje,

op woensdag 22 februari 2023 heb ik jou jouw cadeau teruggebracht dat jij gegeven had op de Valentijnsdag ervoor, en jou daarbij te kennen gegeven geen contact meer te willen. Ik heb jou geblokkeerd op mijn telefoon. Reden was, dat jij onhoudbaar doet en ik zulk contact niet wil.
Jouw voorspelling was dat ik binnen 2 maanden weer op jouw stoep zou staan. Dat is niet gebeurd. Wat er wel gebeurd is, is het volgende.

Op vrijdagavond 21 april jl zagen we elkaar toe-vallig in het theater en hebben die avond plezierig samen doorgebracht; met jouw dochter erbij, in goede gemoede. Op zondagmiddag 23 april jl kwam jij onaangekondigd aan mijn deur en was ik niet thuis, jij trof mij rond 14 uur aan in het park en stelde voor om deze Koningsdag samen door te brengen; dat is vandaag. Het escaleerde vervolgens omdat jij uit het niets opeens extreem agressief ging doen, eerst verbaal naar mij toe en daarna jouw dochter de achterdeur zowat uit smeet om mij op jouw gemak te kunnen fileren (terroriseren); ik maakte jou duidelijk dat ik dit gedrag niet tolereer en heb jou direct weggestuurd uit mijn huis, uit lijfsbehoud; ik herhaalde dat tientallen keren, waar jij geen gevolg aan gaf, en heb daar geluidsopname van gemaakt dat dit aantoont; ik moest daarop mijn eigen huis verlaten om te zorgen dat jij eruit verdween. Dat voelt opdringerig en niet veilig.
Gister, woensdag 26 april rond 15:15 uur, stond jij aan mijn deur en bracht jij een tekst op geel glooiend papier:

“Ik heb het niet goed gedaan zondag.

Dat kwam ik zeggen.
Plus... ik kwam je omhelzen.
(zoals ik schreef bij je filmpje)

Kus, Meisje”

Afgelopen jaren heb ik jou “stalken” verweten en diverse keren gezegd dat het afgelopen is tussen ons. Diverse malen. Jij wilt er niets van weten. Maar dat is niet eens het ergste.

Sinds vrijdag jl heb ik heel veel last van jou; moeite met in slaap komen, weinig energie, wat ik ook onderneem mislukt, en kort voor jouw komst op woensdagmiddag 26 april hoestte ik mij acuut de longen uit mijn lijf, uit het niets, en zakte mijn energie finaal weg zodat ik moest gaan slapen, kennelijk op het moment dat jij besloot naar mij toe te zullen komen. Vandaag viel een glazen legplank van mijn vriezer uit mijn handen stuk, ook teken van vervloeking door jou. Op 5 mei 2022 was dat ook al het geval met een rit op mijn motor naar het strand van Castricum, waarbij mijn startmotor hortte op weg naar jou en het begaf op het duin bij Castricum; hierbij bood jij aan de helft te betalen van de reparatie, wat ik nooit ontvangen heb en waar jij nooit op terug bent gekomen. Dat is tekenend. Jij zaait ellende en terreur en herstelt dat niet. En zegt geen sorry.

Meisje, jij bent niet langer welkom in mijn leven, in mijn huis en in mijn hart.

Jouw houdbaarheid is verstreken. De reden is, dat jij niets doet om jouw kwaliteit van leven te verbeteren maar het mijne consequent te vergallen. Het is in jouw buurt niet veilig. Jij bent veel te agressief en kent slechts terreur, want jij luistert niet als ik mijn grenzen aangeef die jij consequent overschrijdt. En jij vervloekt mij en mijn spullen, dus stort je mij in (jouw!) ellende. Dus:

blijf weg van mij en mijn huis anders doe ik aangifte van stalking.

Ik wil graag ondubbelzinnig mijn boodschap overbrengen: DONDER OP. Ga weg uit mijn leven en blijf weg. Jij en jouw gedrag zijn destructief en niet welkom.

rj"

Naschrift: echte liefde | 

Vier keer heb ik echte liefde gekend. Vier keer. Dus ik mag niet mopperen.

Mijn eerste lief kwam tevoorschijn toen ik 23 jaar was. De tweede, 30 jaar. De derde bij 41 jaar. De vierde toen ik 48 was en zij nog net 24 (de maand erop 25). En nu is de koek op. Ik kom geen liefde meer tegen, merk ik. Maar veel belangrijker: ik heb liefde te brengen. Ik heb de bron van liefde in mijzelf ontdekt en ben verliefd op het leven zelf, dus ik heb mijn omgeving daarmee te besmetten.

Dat gaat niet helemaal goed. Niet in het beschaafde westen. Mensen voelen mijn "openheid", zo vernam ik van mijn laatste (beschonken en dus waarheid sprekende) gesprekspartner gisteravond nog en dat lijkt allemaal heel mooi... maar de praktijk is weerbarstig. Velen zijn eropuit om te slopen. Gruwelijk maar waar. Kijk maar om je heen. Afwijken mag niet, want: "Wie afwijkt, wordt gestraft." Kerk, dus weer. 

Hoe dit afloopt? En ze leefden nog lang ongelukkig. Het is onze taak om te zoeken naar de Heilige Graal die Geluk heet en zodra gevonden gooien we die stuk. Daar. Pak aan. Zo zit dit.

Dus we hebben wat te doen, en dat is zoeken. Da's tegen het vervelen. Daar hebben we uiteindelijk een heel leven voor. Woorden van mijn mentor, olof smit (vaderaarde.nl).

En wij verhinderen dat constructief (consequent en effectief, samengetrokken tot één woord) door te zuupen, te (willen) neuken en teveel te eten.

Geeft niet. Doe Maar. Het volk loopt een keer vast voordat ze hun levenswijze willen veranderen. 

Dan sta ik er. Met mijn boekje. Of... staat dan alleen mijn boekje en ben ik al verdwenen, naar een andere planeet.

Tot die tijd laat ik ieder liefde zien, want dat kent men niet. Men onthoudt hoe iemand hen deed voelen. Niet wat iemand zei, maar het gevoel is het belangrijkste, in een mensenleven. Dat zie je ook bij dieren terug. Hun gedrag spiegelt het onze. 

En nu is het tijd om naar buiten te gaan.

rj

care? dare? share: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/04/het-spel-de-strijd-de-macht-het-leed.html

Meerleeslink:

iets over liefde

dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/04/iets-over-liefde.html