Wat nu, als je werkelijk alles goed doet wat je maar kunt maar toch jarenlang, structureel, heel jouw leven eigenlijk, continu zó grondig mogelijk wordt tegengewerkt, zodat je al jaren geen energie hebt en je je doodmoe voelt...
Wat doe je dan? Dan komt er een moment dat je alles compleet anders wilt en een schietgebedje doet. Toch?
Vandaag schoot ik deze vurige wens de ether in, niet voor mezelf, maar wel met mijn eigen situatie als graadmeter, voor een betere wereld, waarin we kunnen gedijen:
Schietgebedje |
"Moge alle negatieve betovering,
moge alle blokkade van onze talenten,
moge alle doelbewuste tegenwerking,
die dagelijks opnieuw als een betovering over onze hele mensheid heen wordt gestort, niet als een zegen maar als een vloek,
omkeren in positiviteit, verdwijnen en niet weer keren;
en, beseffend dat er anders niets verandert;
laat iedereen die zich nu nog steeds bezighoudt met het betoveren oftewel tegenwerken van zichzelf en anderen,
die macht worden ontnomen,
dat negatieve gebruik van talent worden ontzegd,
dus een blokkade krijgen op het blokkeren van talenten van zichzelf en anderen,
zodat er geen nieuwe blokkades van talenten kunnen bijkomen, ooit nog, zodat we niet langer kleingehouden worden door elkaar, onszelf of anderen,
zodat we eindelijk kunnen profiteren van onze levenskracht en onze levensenergie zonder daarin continu te worden gesaboteerd."
-
Als alles altijd mislukt is het een keer genoeg |
Ik vraag dit aan mezelf, want we hebben alleen onze ziel tot onze beschikking en doen alleen zaken met onze ziel. Niets anders. Onze ziel is intermediair. De rest is niet onze zaak.
Ik vraag dit, omdat we collectief weliswaar beschermd zijn (zie dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2021/11/de-wereld-is-vrij-van-spirituele-lasten), dus onze beschermer is na eeuwen ellende gekeerd tot bescherming en zo in functie hersteld (zie vaderaarde.nl/behandeling), maar merkte dat dit niet genoeg was; klachten bleven komen bij mij en anderen, zodat er toch echt iets anders diende te gebeuren om het recht te breien. En ik wachtte netjes af, jarenlang, tot ik een ingeving zou krijgen. En die kwam. Vanmorgen.
Op deze koude, zomerse, regenachtige dag met slechts 18 graden (wat nou climate change) voelde ik hoe de negativiteit op zijn hoogst was omdat het gros der mensen geneigd is om alles maar aan te grijpen, om zo negatief mogelijk te doen en de sfeer zo voor zichzelf en anderen (continu volledig) te verzieken. Tegen beter weten in en tot bloedens toe. Om het sadisme te voeden en eigenlijk de onderdrukker (Stockholm-syndroom).
En ik ging er naartoe. Naar dat gevoel. Voor de boodschap. En die kwam.
Het is tijd |
Het is tijd. Voor een structurele verbetering van de levenshouding van het collectief der mensheid. Men mag elkaar niet langer bevechten en kleinhouden. Dan is dit de eerste stap. Dit maakt de weg ertoe vrij.
De rest is aan de mensen zelf, om op te staan voor zichzelf en te doen wat men leuk vindt en zo het hart te (leren) volgen; zonder de angst om daarin gehinderd te worden door een onzichtbare hand oftewel door een Stille Kracht, zoals beschreven door Louis Couperus, die ons feitelijk attendeerde op de spirituele blokkade oftewel blokkade van talenten (zie: wikipedia.org/wiki/De_stille_kracht).
Wie het hart volgt en doet wat die leuk vindt, heeft bovendien geen tijd om anderen lastig te vallen. Daar mogen we aan gaan wennen. Aan het positief inzetten van onze talenten. Daar is het de hoogste tijd voor.
Zeuren, zaniken & zuigen is voorbij |
Het einde van zeuren, zaniken, zeiken, zieken en zuigen is nabij. Het is tijd voor positiviteit, juist in een tijd dat alles dreigt vast te lopen en we in een keurslijf vol verborgen slavernij worden gestopt.
Of, zoals ik begin deze maand in mijn speech verwoordde, staand aan de stamtafel van een lokaal etablissement tijdens de koffie, voorafgaand aan een motorevenement:
Wij zijn stoere motorrijders die naar een andere trom luisteren. De ploffende ronkende roffel van onze brommers. Dus wij doen dat hier anders. Wij lusten vrijheid. De vrijheid van gaan en staan waar wij willen. Aha!"
Wij hebben die verantwoordelijkheid aan onszelf.
Dit besef mag opstaan. In de mensen zelf.
De weg is daartoe nu vrij gemaakt. Ik ben slechts getuige.
rj.
Mooi vervolg op: "Wat echte mannen willen."
Mannen dienen de Vrouw. Dat vergeten velen. Helaas.
Mannen willen maar één ding. Klopt. Wij willen Vrouwen gelukkig maken. Slagen we daarin...? Wat denk jij zelf...
Vervolg: deel 2: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/08/ommekeer-vervolg.html
Vervolg 7 augustus, deel 3: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/08/de-ommekeer-3.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten