Ongelukkig is iedereen | “Willen hebben” maakt ongelukkig

814 woorden | 

Het is 2014. Ik leef op moeder Aarde, ben opgegroeid in Nederland, in Europa. En kijk om me heen met verbijstering.

Met mensen is geen wezenlijk contact mogelijk. Niemand is bij zichzelf. Niemand heeft tijd – wat dat ook moge zijn. Niemand heeft rust. Het is hier koud en kil. Ieder is verward en verstrooid.

Het is er vreselijk. Zowel het weer als de sfeer tussen mensen – want als die goed is maakt het weer niet meer uit. Mensen weten niet hoe ze er een feestje van moeten maken. Kopen smakeloos voedsel uit super-markten vol gif en zeuren over alles tegen alles en iedereen – zelfs tegen hun kinderen. Het is echt ongelooflijk.

De drang naar bezit 

Mensen willen bezit. Ze willen ook elkaar bezitten. “Bezit maakt gelukkig” is de geldende mantra. “Willen hebben” maakt echter ongelukkig. Het brengt een hunkering die de mensen nóg verder bij zichzelf weghaalt.

Een enkeling groet mij op straat, de meesten zijn met hun eigen zaken bezig -wat het ook moge zijn wat hen continu bezighoudt- maar voor een praatje en warmte-uitwisseling is geen tijd, iedereen moet snel weer dóór vanwege “verplichtingen”. Het is een onbegrijpelijk samenraapsel van gedachtegoed en programmering.

Als ik op bezoek ga of iemand thuis uitnodig raaskallen mensen aan één stuk door over on-zin en zeuren wat af om te verbergen dat ze diep ongelukkig zijn; en ook om te verbergen dat ze dat zelf niet beseffen; en ook om te verbergen dat ze ook niet weten hoe eruit te geraken of zelfs verandering in hun leefsituatie ook maar te overwegen.

Als ik grote mensen op straat tekeer zie gaan tegen elkaar, als kinderen die vechten om knikkers, dan doet me dat pijn want ik begrijp niet waar dat allemaal voor nodig is. En zij zelf ook niet. Dat is het ergste.

Alleen in films snappen mensen het, hoe het is om de waarheid te zeggen vanuit hun gevoel - en in waarheid te leven, vanuit hun gevoel. Als de film voorbij is of het boek dicht, dan glijden ze weer in de voorgeprogrammeerde wereld die geen liefde of warmte kent en gaat hun handelen over in dat van een automaat. De religie van het geld, het verstand, en de voorgeprogrammeerde passieve recreatie neemt het dan over. Het móeten.

Mens-zijn

 

Ik schaam mij Mens te zijn uit plaatsvervangende schaamte – alhoewel niemand weet wat Mens-zijn eigenlijk inhoudt, want bijna niemand lijkt dat stadium ooit bereikt te hebben. Ik ken er in mijn woonplaats althans geen één. En in de plaats waar ik gister was, ook niet. Wel mensen die zwaar ongelukkig zijn en hun hunkering laten voelen. En dat is zwaar want de ziel laat mij de hunkering van al die mensen bij elkaar voelen om me te leren wat 2014 betekent.

Ze laat mij alles voelen en mij alles dragen, in één keer. Zoveel treurnis is te veel voor één mens. Ik zou dat nooit volhouden. Ik kan alleen maar schrijven om het niet te ontlopen en het te kunnen dragen terwijl het er is, want zo geeft ze me een boodschap; ze laat me beseffen hoe het zit en dat is voldoende om straks die zwaarte weer van mijn schouders te halen, wanneer ik mijn missie volbracht heb, namelijk het verwoorden ervan zodat anderen dit ook kunnen lezen.

Ik voel nu wat het is om op een collectief aangesloten te zijn. 

Ik begrijp nu ook gelijk, dat niemand op dat collectief aangesloten wil zijn, en dat mensen er letterlijk àlles aan doen om er niet op aangesloten te zijn – omdat het één grote poel is van gruwelijk verdriet en hunkering naar veiligheid en geborgenheid – en omdat letterlijk niemand bij zichzelf is. Niemand van het collectief weet wat dat is.

“Ik begrijp nu ook gelijk, dat niemand op dat collectief aangesloten wil zijn

Diepe zucht. 

Ik ben naar hier gestuurd om mensen te spiegelen met wat ze doen en te laten zien hoe het anders kan maar niemand wil dat weten en iedereen valt mij aan, altijd, continu, omdat niemand het wil horen: “Laat warmte en liefde de nieuwe religie zijn.”

Iedereen valt mij aan omdat mensen ongelukkig zijn – ze weten niet en ze willen niet weten hoe dat te veranderen is.  

Wat doen mensen raar, tegennatuurlijk, onhandig, vreemd, vervreemd van zichzelf.
Wat doen mensen gemeen, afstandelijk, onpersoonlijk, koud, kil; verdrietig word ik ervan.

“Laat warmte en liefde de nieuwe religie zijn”

Als ik alleen zit in de zon voel ik warmte en ben ik de koning te rijk, dan kan me niets gebeuren en voel ik hoe fijn het is om levend te zijn. Dan kan ik fijn dromen, van belevenissen die zijn geweest en dat wat komen gaat en dat vind ik heerlijk.

Als ik mijn bed zie wor ik blij, dan kan ik ontsnappen uit deze razernij.
Maak me wakker als het weer leuk wordt, papa. Van hunkering naar kentering.

 

...wat een mooie rustige melodie om bij in slaap te vallen...



Naschrift: raakt het je? 
Vraag mij een leestip.