867 woorden | 2 gekoppelde artikelen |
Ik herinner me dat ik wel eens een mentale (=taal van het Verstand) beslissing had genomen en dan onwrikbaar een discussie inging - om er dan met verbale kleerscheuren weer uit te komen. Dat werkte dus niet soepelkes. Leuk, als je discussie zoekt -wie wil dat?- of blauwe plekken ambiëert maar niet positief voor ieders humeur noch bevorderend voor een soepele verstandhouding. Alleen weggelegd voor doorgewinterde bloedzuigers en andere verwanten van de familie Dracula.
De dialoog aangaan en vragen stellen
Wil niet zeggen dat je domweg maar moet toegeven “voor de lieve vrede”.
Nope.
Wil zeggen dat je alert mag zijn op het gegeven, dat je ook maar mens bent en de ander wellicht een idee, inzicht, ingeving of inspiratie deelt die mogelijk een nieuwe wereld voor je openen kan en daarom niet zonder meer vertrappeld hoeft te worden.
Luisteren kan geen kwaad. Doorvragen kan ook geen kwaad. Dat hebben we alleen nooit geleerd. Daarom zie je mensen, ook van 40+ en zelfs hier op facebook, zo lief en aardig het touwtrekken verkiezen boven “gewoon” vragen stellen.
Een simpel “Wat bedoel je?” doet wonderen.
Simpel verklaren hoe je je voelt bij iets van de ander, doet óók wonderen, omdat je het gesprek dichtbij jezelf houdt -gevoel delen is heel oprecht- en je kunt de ander zo uitnodigen jou te helpen begrijpen wat er werkelijk speelt, ipv gelijk en breinloos een aanval lanceren...zoals kleine kinderen dat zo schattig plegen te doen
Wat gebeurt er eigenlijk?
Dus wat gebeurt er? Ieder reageert vanuit z'n eigen stuk en brengt PER DEFINITIE een nieuw gespreksonderwerp in (wat óók aandacht behoeft immers) door het niet simpel te houden maar geraakt te doen.
Zucht. En zo ploeteren we maar raak...
Dialoog...
“Dialoog is een beeldschoon ding. Daarbij respecteren en waarderen de gesprekspartners elkaar en doen dat vanuit verbinding. Schreeuwen is dan niet nodig, laat staan overschreeuwen, omdat ieder gehoord wordt en dat weet van elkaar.
Sommigen staan niet open voor dialoog. Soms verkiest men discussie, ander woord voor touwtrekken.”
Wil je me helpen?
Bottomline: ik vermoed, dat dit toch anders kan.
En jij? Wil je meedenken? Wat denk jij? En HOE DAN?
Is dialoog toch mogelijk? Ook als iemand potdicht zit of in een ivoren toren woont?
Suggesties welkom. Reageren kan ook op facebook. ++
- - -
Deel twee:
“Kinderachtig | het merendeel der mensen is emotioneel nog niet volwassen en hun gedrag is daarom kinderachtig”
Ik ken het als geen ander; ik was tot mijn 38ste nooit ouder geworden dan vijftien jaar - en kon daardoor 'beregoed' opschieten met de tieners van nextdoor. Leuk detail, idd.
Meer dan dat; ook een belangrijk detail. Kijk maar: inmiddels heb ik de inhaalslag gemaakt en er is niets leuks aan, aan in je eentje volwassen worden. In die zin: 'In het land der blinden is één-oog outcast'. Mensen die je niet kunnen horen -en dat zijn er nogal wat- noemen zo iemand een bet-weter, of voelen je energie en vallen aan als Dracula himself. Of komen gezellig bloed drinken (ipv op de thee:) en als je dat niet toelaat worden ze pissig. Allemaal niet leuk, toch?
Wat ís kinderachtig?
Mensen halen je graag naar beneden merk ik. Is dat omdat ze zelf niet omhoog willen, wellicht? Geen getuige willen van hun onvermogen? Is dat het?
Kinderen spelen graag, niets mis mee. Spelen is leuk. Dat is leeftijd-onafhankelijk (of zou het moeten zijn).
Ik zie ook mensen van 56+ (en '25-') die potdicht zitten en dus alles afkeuren wat afwijkt. Dat vind ik minder gunstig. Die kunnen venijnig uit de hoek komen om de beschreven reden. Pijnlijk ook. Om volwassenen van eerbiedwaardige leeftijd zichzelf zo te zien vernederen.
Wat doe je ermee? Negeren?
Ik geef graag antwoord als iemand de moeite neemt te schrijven. In sommige gevallen zou een ander liever stil blijven terwijl ik dan toch een ingeving heb en die deel. Het doel ervan is simpel. Ik probeer tot dialoog te komen. Inderdaad - dwars door dat kinderachtige gedrag heen. Kijken of het lukt. Via vragen en confronteren-met-wat-ik-zie-gebeuren probeer ik dan om het ijs te breken. IJs staat voor kilte; de kilte van de Mind. Om de Warmte van het Hart te bereiken. Soms lukt dat. Soms niet. Heel vaak wel trouwens. En dat is kicken. Omdat het zoveel fijner is om samen lol te maken dan om te sparren over futiliteiten; zonde van de energie toch?
Ik schrijf 'ik' maar daar heb ik weinig in te doen. Het is mijn ziel die me die impuls geeft - en die volg ik altijd blindelings. En daarin staat mijn ziel niet alleen; die heeft kennelijk overleg gehad met de ziel van de ander! Mijn intentie is dus positief. Altijd. De helpende hand toestekend. Of dat nu zinvol is of niet - vanuit Menselijk Gedrag kunnen we dat tegenhouden immers, terwijl de ziel groen licht gaf. Sabotage dus. Dat is mijn zaak niet. Ik neem míjn verantwoordelijkheid. Wat ook een ander ermee doet... ++
Reageren kan ook op facebook
Geen opmerkingen:
Een reactie posten