Verenigen begint met verbinden en met afstemmen en dat vraagt bereidheid. Waarom zou je?

130ste blog sinds maart 2014 - 1.982 woorden  | 6 minuten leestijd  | 

Droom. Over hoe we elkaar te lijf gaan; mentaal, emotioneel en fysiek. Net als in de maffia-film ‘Malavita’ (oftewel ‘the family’) van 2013; elkaar voor het minste of geringste uitmoorden, dus. Het letterlijke ‘verdeel en heers’, in de praktijk. Ik werd er mee wakker.

Dus wat wij te doen hebben, is 'verenigen'. Dat is het omgekeerde ervan. We hebben ons te verénigen. Dat begint met verbinden. En dát begint met 'afstemmen' om moedwil en misverstand geen kans te geven. Dat... vraagt bereidheid. Dat was de boodschap van mijn droom.

Belangrijke zielen

Jij en ik zijn 'belangrijke zielen': wij zien dingen die anderen niet zien, wij hebben dingen door die anderen niet snappen. Wij hebben hier wat te doen dus. Onze missie is de mensen bij elkaar brengen. En dat begint door ze bij het hart te brengen. 

Moeten we wel eerst zélf snappen wat dat is, in plaats van elkaar pietluttig met woorden de hersens in blijven slaan. Zoals nu nog altijd zo fantasieloos gebeurt. En welig tiert. Dus wij hebben die stap eerst zelf te maken; we hebben “ons eigen partner te worden”. Eén met ons-zelf.

Mee eens? Laat horen! Snap je 't niet? Laat óók horen! Wil je het leren? Zorg dat je het doet. Aan monddode reservebank-zitters hebben we genoeg. Doe open, die mond! Laat je horen! Ook de shit die er eerst uit moet voordat je bij de kern komt! 

Hiermee werd ik wakker. Ik postte het gelijk op mijn pagina (facebook.com/HetLichaamLiegtNooit/posts/602738599835811).

Dit schreeuwt om een voorbeeld. 

Ik stuurde deze week spontaan en zonder na te denken een bericht de wereld in dat er uit moest - en er niet om loog, getiteld: “Wat nu als...  (ik er morgen niet meer ben?”) 

De rest ervan staat onderaan dit artikel. Het sluit naadloos aan bij dit thema. 

Gelijk een tierende reactie; iemand ging volledig erop los en... draaide vervolgens volledig bij doordat ik in de kern benoemde wat ik zag gebeuren; dát is afstemmen. Uit het leven gegrepen. Lees mee: 

"Deze email staat zo vol tegenstrijdigheden RJ.

Wel blij dat je stappen in kerk zet.

Jezus is degene die je echt vrij kan maken van al je blokkades.

God houdt van je en hoopt dat je thuis komt.

Stop alsjeblieft met al die spirituele termen van je. En te denken dat JIJ mensen kan helen, terwijl je zelf nog vol blokkades zit.

Dit soort mails zijn een schreeuw om hulp. Ik voel zoveel strijd, verdriet, wanhoop.

Laatste jaren zoveel mensen gesproken die zo klaar met je zijn. Het is echt spiritueel misbruik wat je doet. Echt heel zielig & gevaarlijk.

Wanneer kijk je s echt in de spiegel. Ga je eens echt wat aan je houding & gedrag doen?

Ga je je eens echt volwassen gedragen en

'Practise what you preach'?

Kom op man: wees een goed voorbeeldvoor jezelf, je kinderen.

Zoals je je nu blijkbaar opstelt snap ik je ex heel goed.

Ga je s nederig opstellen ipv: ik weet alles

Engelen kunnen hard zijn, maar het bedoelen om je hart aan te raken.

God bless you...

Ik hoop en bid dat hij voor jou gelijksoortige wonderen kan doen wat hij bij mij heeft gedaan."

Mijn reactie:

"goeiemorgen, ik heb een boodschap voor je.

Sommige van jouw reacties getuigen van "blinde woede". Besef jij wel hoe vol boosheid jij zit?

Weet je wel, dat je continu boos bent? Realiseer je je dat?

Nog wat. Hoe kun je zó lichtzinnig verwerpen wat recht uit het hart komt?

Nog wat. Je gebruikt  jouw talenten niet positief. Niet constructief. Kijk maar wat je doet. Is er één positief facet in jouw hele schrijven te vinden? Het staat bol van de negatieve energie in mijn beleving...

Hartelijke groet,

RJ

ps. deze boodschap kreeg ik onder de douche te horen voor je en checkte dat ik die te melden had."

En nu... de hare:

"Ik denk dat we een grote spiegel voor elkaar zijn.

Ik geef toe dat ik absoluut niet perfect ben en nog veel te leren heb.
Het spijt me voor de manier waarop. Ik was net aangekomen na een drukke vlucht in New York. Laatste tijd veel heftige dingen meegemaakt.

jij stuurt zo'n mail en dit was inderdaad mijn reactie.

Ik was inderdaad boos. Boos op datgene wat mensen depressief maakt, boos op datgene wat mensen zelfmoord laat plegen, boos op mensen die doen alsof ze het allemaal zo goed weten & het niet leven.

Boos op de geesten/ demonen/ gebondenheid die dat soort personen (incl mezelf) soms besturen.

Boos op mannen zoals jij ... (...)

RJ, ik ben jarenlang verstrikt geweest in allerlei spirituele stromingen, ik verdiepte me overal in, heb duizenden euro's uitgegeven aan cursussen, healingen, waarzeggers, kaarten etc...

Ik werd er niet gelukkiger van, ik werd alleen maar verwarder, wilde ook dood.

Ik durfde het niet, maar snap mensen heel goed die het wel hebben gedaan. Ik stond een aantal keer op het randje.

Ik wilde terug naar huis, naar het licht, naar de engelen.

De vraag die jij in je mail zet: wie zou op mijn begrafenis komen?

Die stel ik al vanaf dat ik klein ben, ik droom er regelmatig over.

Ik kende Babette echt. De laatste echte gesprekken gingen ook over de 'spirituele' wereld waar we beiden zo verstrikt in waren & dat we er klaar mee waren. Ik ben net als zij: bipolair

Sinds haar dood is ze vaak voorbij gevlogen op hele bijzondere manieren, bij mij & bij vele dierbaren.

Ze is 'thuis' dichtbij God een engel, troetelbeer & schijnt als licht in de soms zo donkere aarde. (...)

Helaas... Haar einde was aan een touw....

Maar ze heeft mijn leven gered & veel mensen (ook in spirie wirie wonderland) gered.

Ik wens je echt het allerbeste, goed contact met je kinderen, een inkomen & vooral rust.

In mijn beleving liegt het lichaam wel vaak, ik heb te vaak geluisterd naar allerlei gevoelens, stemmen & daardoor keuzes gemaakt die niet goed voor me waren."

Zomaar. Uit het leven gegrepen.
Deze vrouw voelt “verloren” (en boos, dus). 

De boodschap van Charlie Chaplin

Ken je de boodschap van Charlie Chaplin? Zijn ‘message to humanity’ uit de film “The Great Dictator”? (Zie dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/04/message-to-humanity.html). Investeer gerust een paar minuten van je tijd om dit te bekijken. Hij zegt precies hetzelfde. Wij allemaal eigenlijk - althans, onze categorie mensen doet dat; 'de geboren mensenhelpers'. Echter... wie brengt het in de praktíjk??? Wie overbrugt het verschil tussen weten en doen? Wie dúrft? 

Zingen en verbinden

Als aangekondigd, heb ik donderdagavond staan zingen - en het geluid vulde de kerk. Kwam vanuit mijn tenen. Vanuit de bodem mijn hart. Letterlijk: er kwam geen denken aan te pas. Ik deed gewoon mijn ding. Pas na afloop ging ik staan trillen als een riet en gapen van ontspanning. 

Impressie: soundcloud.com/dagboekvaneenvreemdeling/torna-a-surriento

Na afloop ontving ik onverwacht dit geschenk (foto: litho van een bescherm-engel) van de domino/predikant, die zelf liever geen bijbelverhaal uitlegt (“dat kan ik niet”) maar wel mensen bij elkaar brengt om gezamenlijk iets te ondernemen. In dit geval een wedstrijd om kinderen een ontwerp te laten maken voor een glas-in-lood-raam voor de kerk. Dat gegeven werd soepel vermengd met het werk van Marc Chagall (zijn expositie hing er) die op kinderlijke manier dingen neerzet: zo werd de overeenkomst 'geschilderd' voor de aanwezige kinderen. 

De boodschap van dit relaas? 

We hebben ons te verenigen. Dat gebeurt van hart tot hart. Contact.... is warmte uitwisselen, immers. 

Ik had beloofd om mijn schrijfsel (van 24 september) te herhalen; bij deze. 

"Wat nu als... 

... ik er morgen niet meer ben?

Serieus. Stel nu, dat ik er morgen niet meer ben - zou je dan naar mijn begrafenis komen? Zo ja, waarom dan, in godsnaam? 

Met veel van mijn vrienden heb ik bijna nóóit contact (meer). Velen hebben er ronduit moeite mee hoe ik me uit en verbergen dat niet. Mijn manier is recht voor z'n raap, het hart op de tong, de waarheid éérst, je weet wat je aan mij hebt. De nar, de joker, de aap. Het lijkt alsof mensen er niet tegen kunnen, tegen zo'n spiegel; waarzeggen wordt niet geaccepteerd

Nou? Wat doe je dan? Ga je dan naar mijn begrafenis toe? Ga je dán pas inzien wat voor rol ik speelde in het leven van mensen en het jouwe in het bijzonder? Is dat er voor nodig? 

Is dat dan niet hypocriet? Als in: heel erg hypocriet? Is dat dan niet veel te laat?

Is jouw irritatie bij wat ik zeg, schrijf of doe, het waard dat je je zo opstelt naar mij toe - nu ik nog leef? 

Tussenstapje. Babette Huisman in 2013 als dertiger. Er werd een grote rouwbijeenkomst georganiseerd. Ze was bij iedereen geliefd. 

Ze was volgens mij echter niet vrij van de spirituele blokkade zodat haar lasten niet langer dragelijk waren. Ik raad iedereen aan Vader Aarde te lezen om die reden - om weer te leren wat léven is. Om weer in te zien hoe we warm hartelijk met elkaar om dienen te gaan omdat "contact is warmte uitwisselen"

Ga eens voor jezelf na: 

*Wat zeg je zoal tegen mensen van wie je houdt en "voor lief neemt"?

*Wat zeg je tegen jouw dierbaren? Of voormalig dierbaren?
*Behandel je anderen zoals je zelf behandeld wilt worden?

*Ben je snel geïrriteerd? Over wie zegt dat iets? Hoe zou dat anders kunnen?

Ik zing morgenavond rond 20 uur in de Westzijderkerk een paar zelfgekozen stukken. Solo. Acapella. Omdat ik in het nu leef, elke dag het leven vier èn graag iemand help, en dus graag gehoor geef als de domino mij uitnodigt om te komen zingen. De gelegenheid lees je hier.

Het thema morgenavond is: engelen. Ik denk dat we elkaars engel zijn. Engelen - dat zijn de mensen om ons heen, die het hart op de juiste plaats hebben, de juiste dingen zeggen of doen. Of zoals ik vorige week zomaar de kerk binnenloop met de passie om spontaan een lied te zingen vanuit de tenen, dan is dat op dat moment een engel voor een ander; iemand die licht en lichtheid brengt omdat hij doet wat goed voelt. Dan maakt het niet uit wàt hij doet, als het maar uit het hart komt en met plezier gebeurt.

Vandaag schreef ik aan mijn ex die een wig tussen mij en mijn kind wil drijven via de rechter: 

“Het valt me zwaar in deze wereld vol on-recht en kou. Het is treurig dat we zo met elkaar om wensen te gaan. Dat zou ik graag anders zien. Hart-elijk in plaats van koud en hard. Communicatie is kennelijk vreemd, anders had ze zich naar mij gewoon kunnen uitspreken via email, sms, telefoon of in persoon, en had ze met mij kunnen regelen wat er nodig is. Met alle respect komt dit debacle op mij over als  een daad van terreur - hoe liefdevol u dat ook tracht te verpakken. De drijfveer is kennelijk wrok en wraak. Echter, wat heeft dat met mij te doen wanneer dat nog dateert van vóór onze ontmoeting?”

Mijn boodschap aan deze wereld is: wees elkaars engel.
Zorg goed voor jezelf. Volg je hart. Dan doe je het beste dat je kunt doen.

Het lichaam liegt nooit... punt NL

PS: Ieder wéét het. Maar wie brengt het in de praktijk? Het verschil tussen weten en doen "

De boodschap is natuurlijk: 

Neem je wel de tijd voor je-zelf en neem je wel de tijd om samen te komen met dierbaren? 

De titel van dit artikel is niet voor niets: “Verenigen begint met verbinden en met afstemmen en dat vraagt bereidheid”

Niet iedereen kan dit lezen. Het vraagt rust en velen hebben een hoofd vol mentale onrust. De vrouw die ik citeerde voelt zelfs “verloren” aan (en boos., dus). We dienen dus de weg vrij te maken voor iets nieuws en daar is helaas nog niet iedereen aan toe. Daar... is het wachten op.