1217 woorden |
Uiteraard kan ik uitleggen wat ik denk dat “verbinding” betekent maar liever doe ik het anders. Ik schreef een brief aan mijn vader die onterecht met “vader” aangesproken wil worden in plaats van met zijn voornaam. Hij komt nooit in verbinding namelijk. Het is persoonlijk en uit het leven gegrepen maar dat moet soms om iets duidelijk te maken. Sommigen snappen namelijk niet wat het belang van verbinding is (contact is warmte uitwisselen schreef ik eerder) en besteden kennelijk heel hun leven om zichzelf te ontlopen. Sommigen hebben zelfs zulke ouders... wie kent ze? Ik ook; doe je hand maar weer naar beneden.
Dit artikel is een brief aan mijn verwekker. Hij antwoordt niet meer op mijn berichten en da's niet zo raar want wat moet je antwoorden aan je kind, dat jou haarscherp confronteert met jouw gedrag (je kent mijn schrijfstijl inmiddels;) als je zelf niet openstaat, niet bij je gevoel terecht wilt, altijd alles afschuift, continu boos bent, wegvlucht uit elk gesprek met een (k*t)smoes en dus in een Ivoren Toren woont? Antwoord geven betekent dan regelrecht gezichtsverlies voor veel mensen uit vorige generaties - terwijl ik hem juist keer op keer voorhoudt, dat gezichtsverlies niet bestaat, omdat we hier állemaal zijn “om te leren”. Toch bleef het telkens stil van zijn kant.
Watskebeurt? Ik heb hem voorgehouden dat je niet van-zelf de titel van “vader” verdient omdat je zoiets hoort te verdíenen. Zoals mijn zoontje deze zomer spontaan de woorden “Ik ben trots dat ik jou als vader heb” uitsprak; ondanks -of juist vanwege- het feit dat ik elk conflict passende aandacht geef om erin te duiken en te vertellen wat ik zie gebeuren en te melden waar dat volgens mijn gevoel vandaan komt en hoe hij dat zelf (voortaan) kan veranderen. Als ik iets van ze leer, zeg ik dat. Ik spreek m'n waardering uit als ze iets voor mij doen, zpontaan. En als ik onterecht boos deed, bood ik m'n excuses aan - ik werd echter nooit onterecht boos, zie ik nu in; ik begreep vroeger de aanleiding niet en inmiddels wel; ik pakte onvrede van hun op. Als ik wat vraag, rennen ze voor me. Uit liefde. Omdat ik voor hén ren en er altijd helemaal ben - in het moment zelf.
En de mijne verdiende die titel niet. Daar kwam ik pas heel laat achter. Ik heb hem altijd gesteund - ik hield mijn hand boven z'n hoofd, merkte ik veel te laat - en geprobeerd te bereiken maar spelen ho maar, weg was hij. Mentaal weg. En daarna fysiek.
Zoals komiek Jacob vertelt bij X-factor (na 23 minuten - link volgt): “Ik ken maar één truc en dat is dat ik mijn vader emotioneel kon laten verdwijnen voor de rest van mijn jeugd”. Auw, pijnlijk. Maar oh zo grappig. Waarom? Omdat ie-der-een dit herkent. Schande, toch?! Dat no kan!
Mijn brief van zojuist ging gelijk en zonder na te lezen op pad. Ik zal wel weer geen reactie krijgen.
Voor de goede orde: hij heeft veel goede dingen gedaan en ik had verder een prima jeugd. Hij is een aimabel mens - dat betekent beminnelijk; om van te houden dus. Sterker: ik hou van hem. Maarrr... niet van zijn gedrág. Hij was er nooooooooit. Echt nooit. En als hij er was, was hij bozig of snel geïrriteerd.
Zoiets hoort bespreekbaar te zijn en dat is het niet. Na een jaar van ingevingen met hem delen (zie o.a. “ga nou gewoon fietse man”) en stilte van zijn kant, deel ik dit nu met wie het lezen wil.
Omdat we mogen stoppen met dezelfde fouten te blijven maken.
Dergelijk muffig riekend gedrag is zóóóó vorige eeuw...
Brief aan mijn verwekker, getiteld: “rust”
Of je nu autorijdt -gejaagd- of met je zoon en kleinzoon op het strand staat te vliegeren -kep er nog prentjes van, ergens- je hebt geen rust in je donder.
Die onrust is logisch als je dat houdt tegen de spirituele blokkade. Maar jouw doch (dochter) en ik hebben ervoor gezorgd dat de familielijnen opgeschoond zijn dus mag er geen enkele reden meer zijn - anders dan “slecht menselijk gedrag” - om de boel te saboteren.
Ergo, als jij geen rust in je leven hebt, saboteer jij dat zelf.
Jij doet dat. Niemand anders.
De misvatting of denk-fout achter het woord “hangjongeren”
Kijk naar de partner in je leven. Met alle respect, iemand die blij is met zichzelf heeft geen partner nodig maar gaat lekker z'n eigen gang, en komt bij elkaar naar behoefte; samenscholen dus, om te babbelen. Zoals hangjongeren ons dat zo mooi laten zien maar onterecht een slechte bijnaam kregen, omdat het tegennatuurlijk is om níet samen te scholen maarrr men van hogerhand dat niet wil bevorderen en juist tegenwerken. Aloha.
Dus je hebt een partner nodig om op te leunen.
Moet je kijken hé. Lekker span; twee kleine kinderen bij elkaar. Zij wil dólgraag herkend worden voor wie ze is en wat ze brengt. Ze vroeg aan jouw kleinzoon nota bene of hij het leuk zou vinden als zij zou komen op z'n verjaardag. Dan ben je toch niet goed snik of wel? Om zo'n druk op te voeren voor zo'n manneke van 10?? Het was vorig jaar zomer immers; jij stond erbij.
Ik ben niet negatief hoor. Ik hou de spiegel voor, da's wat anders.
JIJ bent al negatief en ééntje is al wel genoeg in de familie - maar we zijn rijkelijk bedeeld want je dochter is net als jij continu kwaad dus de vonken vliegen eraf.
Daarom is het zo leuk toeven met jullie en zei ik in '99 dat ik nooit meer met jullie gezamenlijk op vakantie of voor een uitstapje weg wilde; zó leuk is het ook weer niet immers.
Als je samenkomt, zoals op een verjaardag, dan gaat het om connectie. Verbinding. Het genieten het samenzijn.
Mensen die gezien willen worden, daar is geen normaal gesprek mee mogelijk. Alles schiet in het dénken, weg van het hart. Godsamme man. Waar je zin in hebt. Da's geen verbetering voor je dan, want jij doet niet veel anders. Je hebt het altijd over oppervlakkigheden die er niet toe doen. Als je samenkomt, zoals op een verjaardag, dan gaat het om connectie. Verbinding. Het genieten het samenzijn.
Zoals met je zoon en kleinzoon-nog-in-luiers genieten van het mooie weer, de wind, het strand en de vlieger.
Dat is waar dit leven over gaat. Over genieten.
CARPE DIEM up your ass, eikel, je weet niet wat het is. Je hebt geen rust.
Zie in wat je doet, ga naar binnen en vind dáár je rust.
Nu draai je om de hete brei heen. Moet je dan echt zo nodig wachten tot je je laatste adem uitblaast tot je dát inziet??
Dan heeft het niet aan mij gelegen, want ik heb je al mijn 46 jaren elke keer met de neus op de feiten gedrukt, zonder dat het bij je doorsijpelde. Never forget: never shoot the messenger.
You just did.
Robert Jan.
Naschrift en boodschap:
Samenzijn gaat over verbinding. Diepgang is van ziel tot ziel, van hart tot hart communiceren.
Ik wens het iedereen toe.
Verbeter de wereld. Begin bij jezelf.
En sla anderen met hun karikaturale gedrag om de oren; da's beter dan zelf de onterechte klappen incasseren van mensen die hun Dénken bij je neerleggen.++
Geen opmerkingen:
Een reactie posten