Half één. 's Nachts. Werd bezweet wakker met inzichten en een boodschap. Werkte die uit en stuurde die subiet naar degene(n) die getriggerd oftewel geïrriteerd werd, niet door wat ik deed maar door mijn bestaan...
Mensen spelen elkaar graag de baas en tonen zo, hoe er met hen omgesprongen is.
Dat wil niet zeggen, dat zij gelijk hebben maar verklaart wel waarom ze de macht grijpen.
Mijn bericht - aan ieder die wil blijven vechten... met zichzelf |
"Beste.
Sinds 2012 is de behoefte aan pure liefde op aarde enorm toegenomen en ik resoneer daarmee; ik breng pure liefde.
Jij mij de genadeslag.
Teken van haat...
... naar alle mensen, vermoedelijk.
Kreeg je last van het "virus", dat ik lekker in mijn vel steek MAAR niet voldoe aan de normen van deze samenleving en vooral die van jou, omdat ik geen baan meer heb?
Nam jij jezelf als voorbeeld waarlangs ik afwijk?
Moest je mij verwensen?
Gunde jij mij mijn opperbeste humeur niet en moest dat stuk? Dat kwam goed over. Mijn energie liep weg en jouw verdriet kreeg ik op mijn schouders, net zolang tot ik in slaap viel. Ik heb vanavond de hele avond geslapen. Nou je zin?
Ik was vandaag over 'GELD' begonnen en toen kwam er een andere jij tevoorschijn.
Da's mijn talent. Spiegelen, wat er in jou leeft, is mijn talent;
ik drukte op jouw knopjes en nu is de beer los en sindsdien ben jij door het dolle heen.
Jouw bericht, jouw reactie op mij, was verzengend. Er zat furie in. Er viel niet meer te praten; jouw woede kwam eruit en ik moest dat ontgelden. Punt.
En als drogreden gebruik jij dan het voorwendsel van normen en waarden om je achter te verschuilen maar eigenlijk is het afgunst - "het niet gunnen", dat ik anders ben of mij anders gedraag. Zo zit dit. Dat weet jij ook.
-
Beste, ik heb het recht om af te wijken.
Ik heb het recht om iets anders te brengen, in de wereld, dan jij.
Ik heb het recht op gestaan ook al ben jij het er niet mee eens.
Beste, ik heb het recht om af te wijken.
Ik heb het recht om iets anders te brengen, in de wereld, dan jij.
Ik heb het recht op gestaan ook al ben jij het er niet mee eens.
Het feit dat ik er ben impliceert mijn bestaansrecht overigens al.
Dat ten eerste.
Maar er is meer.
Zolang jij die vastzittende denkbeelden, die aangeleerd en opgedrongen zijn, met geweld, niet adresseert, blijf jij vol kou zitten,
KOU ja,
en vol woede, oftewel verdriet, onmacht en frustratie... met de meest nare gevolgen voor jezelf want je zit jezelf dwars, met lichamelijke problemen als rechtstreeks gevolg, namelijk als SIGNAAL van de menselijke ziel, die niet gehoord wordt, en maar signalen blijft geven, en maar niet gehoord blijft worden, want jij vindt dat je maar door moet gaan op de reeds ingeslagen weg...
Tegen beter weten in en tot bloedens toe hou jij dat vol tot in de eeuwigheid; tot je eraan bezwijkt. Dan zit je straks als een kasplantje, als je zo doorgaat, alleen, te verdrinken... in jouw woede, bestaand uit enerzijds verdriet en anderzijds onmacht.
Ik heb niet het idee dat ik jou kan helpen noch redden noch bereiken.
Maar ik had jou dit te zeggen. En nu te schrijven.
Omdat het rechtstreeks uit de ziel komt, uit jóuw ziel, en een product is van mijn jarenlange zoektocht, waar anderen liever meedraaien en meewaaien met het systeem (waar niks mag van alles moet en gevoel verboden is) tot ze neervallen.
Dat ten eerste.
Maar er is meer.
Zolang jij die vastzittende denkbeelden, die aangeleerd en opgedrongen zijn, met geweld, niet adresseert, blijf jij vol kou zitten,
KOU ja,
en vol woede, oftewel verdriet, onmacht en frustratie... met de meest nare gevolgen voor jezelf want je zit jezelf dwars, met lichamelijke problemen als rechtstreeks gevolg, namelijk als SIGNAAL van de menselijke ziel, die niet gehoord wordt, en maar signalen blijft geven, en maar niet gehoord blijft worden, want jij vindt dat je maar door moet gaan op de reeds ingeslagen weg...
Tegen beter weten in en tot bloedens toe hou jij dat vol tot in de eeuwigheid; tot je eraan bezwijkt. Dan zit je straks als een kasplantje, als je zo doorgaat, alleen, te verdrinken... in jouw woede, bestaand uit enerzijds verdriet en anderzijds onmacht.
Ik heb niet het idee dat ik jou kan helpen noch redden noch bereiken.
Maar ik had jou dit te zeggen. En nu te schrijven.
Omdat het rechtstreeks uit de ziel komt, uit jóuw ziel, en een product is van mijn jarenlange zoektocht, waar anderen liever meedraaien en meewaaien met het systeem (waar niks mag van alles moet en gevoel verboden is) tot ze neervallen.
Ik ben al vastgelopen, m'n beste. Op alle vlakken. Fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel. Ik ben doodziek en kàn niet meer. Ik ben niet gezond. Ik ben ziek.
Ziek... van mijn omgeving, te beginnen mijn ex-vrouw en van mijn eigen moeder, die mij stelselmatig sloopten, tot het punt dat ik dood wilde, in 2004. Ik heb een hele erge ziekte onder de leden en die blijft terugkomen, zolang mensen met mij vechten.
En met zichzelf, uiteindelijk.
Dan ga je niet door, als alles je blijft ontvallen. Dan ga je zoeken. En dat deed ik. Mijn hele leven lang al. Naar wat er mis is. En kwam terug met kennis... en een boekje. Zie pagina 12, De vlieger en de zwever*). Iets mooiers dan dat kon ik niet schrijven, m.u.v. het titelgedicht. "Voel jij het ook?"
Lees die eens, alsjeblieft.
Ik vraag niet om begrip, van mij. Ik vraag je, om naar jouw hart te gaan luisteren. Het is tijd. Je kunt niet blijven weglopen, van jezelf, maar dat doe jij wel - dat vindt jouw ziel. Niet ik. Jouw ziel toont je, dat jij vol kou zit en dus in het denken zit. Daar zit jij vast. En dan kom je míj tegen...
Dat, wat ik breng, kun je verwerpen. Dat mag. Maar nu jij met mij bent gaan vechten, heb ik mijn licht te schijnen, op jou, en op wat jij doet want dit gaat te ver, ethisch gezien, en dat weet jij. Dus lees dit nu jij iets gekalmeerd bent en herstel wat daarom vraagt;
het contact met jouzelf.
Da's een uitnodiging.
Niet van mij. Van jouw ziel.
Jij mag ook blijven vechten. Met jezelf. Met alles en iedereen. Met mij voorop.
Dat mág.
Lekker handig.
De consequentie is, dat jij dan jezelf te kort doet.
Als dat is wat jij wilt of doet, eerbiedig ik dat. Maar dan sluit ik wel de deur, want ik sta niet toe dat jij mij sloopt."
In de blog Nomade en mijn gedicht Speelweide leg ik uit, wat mijn taak is, hier op aarde;
zie: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/02/nomade.html
Dan ga je niet door, als alles je blijft ontvallen. Dan ga je zoeken. En dat deed ik. Mijn hele leven lang al. Naar wat er mis is. En kwam terug met kennis... en een boekje. Zie pagina 12, De vlieger en de zwever*). Iets mooiers dan dat kon ik niet schrijven, m.u.v. het titelgedicht. "Voel jij het ook?"
Lees die eens, alsjeblieft.
Ik vraag niet om begrip, van mij. Ik vraag je, om naar jouw hart te gaan luisteren. Het is tijd. Je kunt niet blijven weglopen, van jezelf, maar dat doe jij wel - dat vindt jouw ziel. Niet ik. Jouw ziel toont je, dat jij vol kou zit en dus in het denken zit. Daar zit jij vast. En dan kom je míj tegen...
Dat, wat ik breng, kun je verwerpen. Dat mag. Maar nu jij met mij bent gaan vechten, heb ik mijn licht te schijnen, op jou, en op wat jij doet want dit gaat te ver, ethisch gezien, en dat weet jij. Dus lees dit nu jij iets gekalmeerd bent en herstel wat daarom vraagt;
het contact met jouzelf.
Da's een uitnodiging.
Niet van mij. Van jouw ziel.
Jij mag ook blijven vechten. Met jezelf. Met alles en iedereen. Met mij voorop.
Dat mág.
Lekker handig.
De consequentie is, dat jij dan jezelf te kort doet.
Als dat is wat jij wilt of doet, eerbiedig ik dat. Maar dan sluit ik wel de deur, want ik sta niet toe dat jij mij sloopt."
Naschrift |
zie: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/02/nomade.html
*) En de link naar De Vlieger en de Zwever: dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/03/de-vlieger-en-de-zwever.html
rj
rj
Geen opmerkingen:
Een reactie posten