zondag 19 maart 2023

even over liefde

Even over liefde | HSP en liefde, gaat dat samen?


Heel de wereld lijkt op zoek naar het ultieme: verliefdheid en een passende partner. Ik natuurlijk ook, want ten eerste ga ik mee op die energie en ten tweede ben ik niet van steen. Ik wil het ook wel eens leuk hebben. Als dat mag.

Stel, dat ik een partner zoek oftewel een mooi mokkel. Dan wil ik daar wel iets over zeggen.

Ten eerste heb ik nooit tekort aan aandacht gehad en zei men mij allerlei lovends over mijn charmante persoonlijkheid, mijn vlotte voorkomen en knappe uiterlijk. Mijn lokale stalkster noemde mij zelfs "extreem knap"... ik wist niet dat dat bestond. Daar begreep en geloofde ik nooit iets van, aangezien ik alleen maar klappen te verduren kreeg, sinds mensenheugenis zelfs, dus dan kan ik dat niet rijmen met elkaar. Inmiddels wel, trouwens. Afgunst.
En nu komt het, want: ik heb geen cent, geen familie (onbereikbaar), geen vrinden waar ik terecht kan (ieder heeft de handen vol aan zichzelf, dus hoewel ik voor anderen klaarsta, is dat meestal éénrichtingsverkeer) en mijn kinderen krijg ik ook niet te zien op een normale manier, want ik moet er extreem veel moeite voor doen en ze zijn tegen mij opgezet.
En dan 'financiën'. Mijn werk (als zelfstandige) is mij ontvallen en ik zit met schulden. Loondienst werkt voor mij niet want da's oorlog, waar ik ziek vandaan kom. De wereld is dus wreed en ruk voor iemand als ik. Niet te doen, eigenlijk.

Evengoed is men jaloers op mijn energie. "Hij wèl", lijkt men te denken. Af-gunst, dus, want hoe kun je een ander gunnen wat jou nooit gegund was? Mooi hè. Zo gaat dat.
Da's de "ten tweede".

Dan rijst dus de vraag, wat ik zou willen.
Mag ik even rellen? Dan zet ik eerst even al het wangedrag op een rij dat ik afgelopen decennia onophoudelijk tegen ben gekomen en wat ik echt nooit meer om mij heen wil.

Ik wil geen manipulator, geen nimf', geen kenau, geen chanteur, geen drammer, geen aansteller, geen machtswellusteling, geen intrigante, geen scharrel, nee, ik wil geen gedoe meer. Het is werkelijk ongelooflijk, onvoorstelbaar en bovenal onbespreekbaar wat voor trucs onze meiden zoal uithalen om de macht te grijpen en om de sfeer te verzieken, zomaar, om zo kenbaar of iig zichtbaar te maken, dat zij niet gelukkig kunnen, mogen en willen worden.

Vrouwelijke cabaretiers vertellen ons dit zelf, dus val me hier niet over aan. Iliza Schlesinger (e.a., schreef er uitgebreide artikelen over, o.a.: 
dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/02/transparantie-is-sleutel-maar-in-het-verkeerde-slot.html) noemt vrouwen crazy en dist vervolgens een heel rijtje theatrale trucs op; zie filmpje, onderaan. Niet ik maar een vrouw zegt dit zelf. Dus niet zeuren.

Wat ik wil...


...ik wil een echte.

Een lieverd. Liever een eenvoudige boerentrien met gouden hart dan een heks verpakt als opgedirkt meisje-meisje met een achterbakse, stiekeme agenda en een heel scala stiekeme verwensingen achter haar krullen en lange wimpers. Als ze maar lief voor mij is, mij oprecht waardeert, geen spel speelt maar echt is en mij laat zien dat ze van mij houdt.

Kies liever een hond |


En nou komt het. Die bestaan niet. Niet voor mij. Een maat hielp mij uit de droom, afgelopen week nog, tijdens mijn verjaardag; aan iedere partner mankeert wel wat. En da's ook mijn ervaring, helaas. Het kan nooit normaal. Het kan nooit gewoon leuk zijn. De meesten vechten met mij, willen zeuren-zuigen-zaniken-zieken-en-zeiken, willen mij eronder krijgen en hoewel dat standaard gedrag heet te zijn, zo heb ik mij laten vertellen, is het naar mij toe overtreffende trap. Echt extreem. En dan te bedenken dat sommigen jaloers zijn en met mij willen ruilen. Ha! Die zouden dat niet overleven. De portie shit die ik te verwerken krijg, de dagelijkse dosis ellende waar ik het mee moet doen en die van alle kanten komt, is te intens daarvoor.
NB: sommigen die vinden dat zij het zwaar(st!) hebben om mij de loef af te steken, creëren dat meestal zelf. Mijn zus is daar één van. Zij zucht onder de berg ellende die zij zichzelf op de hals haalt. En zij is niet de enige. Jij kent vast zelf ook wel zo'n portret. Nog zo'n teken van niet gelukkig mogen zijn.

Dus wat doe ik dan? Niks. Ik rommel wat aan en doe wat ik leuk vind. En niemand die mij daarbij stoort.
En daar gaat het om. Da's eigenlijk de heilige graal, die wij allen zoeken en waarover ik een hele verhandeling heb geschreven, op mijn website (hetlichaamliegtnooit.nl) en hier in mijn "dagboek van een vreemdeling", omdat deze materie ertoe doet. Voor wie zoekt.

Voor de meesten is dat niks. Voor wie liever lui dan moe is, is zoeken niet weggelegd. Die vertrouwen erop dat anderen hun kastanjes wel uit het vuur halen en wachten liever af.

Die mensen zoek ik niet. Daar kan ik weinig mee. Die saboteren liever hun eigen leven en doen dat maar in hun eigen tijd. Daar heeft men een mensenleven de tijd voor. Zonder mij. Dank u.
Dan hebben ze wat te doen. Da's tegen het vervelen...

Dus... wat blijft er dan over??

Zelf gelukkig worden.

Serieus. Da's de enige weg uit de misère, wanneer het huwelijk bezwijkt onder agressief neofeminisme en diep geworteld Verdeel en Heers. Voor jezelf kiezen, dus jouw eigen partner worden, is dan een goede manier om te zeggen:
"Zoek het zelf maar uit". Oftewel: "Graag of niet."

Jammer, maar zo gaat het wel. Zeker zolang men niet genegen is de kwaliteit van leven te willen verbeteren en geen oplossing voor onze emotionele slavernij wenst te omarmen, omdat hier geldt: "Veranderen is voor anderen". Kinderachtig gedoe regeert waarbij men elkaar kleinhoudt. Volwassen gedrag lijkt verbannen.

Mocht dat alsnog veranderen dan schuif ik graag weer aan.
Tot dan.

rj.









* de deze comédienne verklaart rustig dat vrouwen gek zijn, en bewijst het vervolgens... *

Geen opmerkingen:

Een reactie posten