Echt. Ik ben het zat.
Mensen.
Ze maken je het leven ONMOGELIJK.
Hoe dichter bij je ze staan, hoe erger ze doen.
"Halen."
"Zuigen."
"Vermoorden" oftewel je dood wensen...
Dat krijg je in een wereld, waar gevoel is verboden.
Zojuist ving ik die vibe op van een 'dierbare', je weet wel, zo iemand die mij het liefste "de rest van haar leven om haar heen zou hebben..." Dat hoorde ik een week geleden nog zeggen.
Bezit, dus. Gemak, eigenlijk, om geluk niet in jezelf te zoeken maar van een ander te stelen.
Dit is in wezen overtreffende trap: ik zit intens triest en met tranen achter mijn ogen stil in mijn tuin, nadat ik de hele morgen heb moeten slapen en uitzieken, en heb nu het idee, dat niets in het leven nog leuk is of de moeite waard. Bij alles wat ik bedenk, aan leuke dingen om erop uit te gaan, komt gelijk de vernietigende impuls, dat het toch geen zin heeft.
PRECIES zoals onze tieners zich gedragen, dus eigenlijk.
Dat idee blijkt dan ook projectie te zijn van de genoemde dierbare, die mij nu dood wenst.
Dit overdrijf ik nu niet. Dit ìs zo. Honderd procent. Ik heb dit eerder gezien, in mijn gr-huwelijk. En recenter, bij mij stalkster, van een dorp verderop, die overigens nog steeds aan mij trekt, alsof het allemaal "zo leuk zou kunnen zijn"... als ik maar meedoe, oftewel al mijn zeggenschap en autonomie inlever; terwijl zij niets anders ambieert en creëert dan strijd om de strijd zelf, continu de sfeer verziekt, alleen maar wil zuigen, levenslust slopen en roven, alles saboteren en mij bovendien dood wensen, waarna ik haar een maand geleden voor de zoveelste keer de wacht heb aangezegd. Want hier heb ik geen trek in, in ruil voor wat dan ook. Dat is zo iemand vol afgunst, die een ander niets gunt, over alles liegt, alles ontkent wat ze doet of wil, en jou de geest probeert te lullen. Net als mijn ex. Alles in ruil voor seks. Want zo wordt dat gepresenteerd. Nah, dacht het niet.
Dus gaat iedereen er maar mee door, tegen beter weten in en tot bloedens toe. Stockholm-syndroom, dus eigenlijk, als logisch uitvloeisel van "Verdeel en Heers", Verwar en Plunder; SBS-Z, oftewel Schuld, Boete, Strafen Zonde. We volgen regels die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. En wij volgen die, uit angst voor straf.
Daar is het cirkeltje mee rond.
Letterlijk, want het lijkt een vicieuze cirkel, zonder doorbraak, want niemand ambieert die of lijkt die te ambiëren, want ik zie dit nu al 55 jaar en niemand zie ik pogingen doen om z'n levenskwaliteit te willen verbeteren. NIEMAND.
Ook niet de klanten die ik voorheen ontving in mijn bedrijf, om te helpen te stoppen met roken, drinken, snoepen, overmatig werken, gamen, sporten, neuken, internetten, winkelen of wat dan ook; die bleven massaal weg, ik kon mijn bedrijf dus wel sluiten, want niemand bleek geïnteresseerd in echt iets oplossen, zodat ik alle tijd kreeg om uit te zoeken, wat er in godsnaam mis is met de wereld waarin niemand leeft en niemand mag leven; waarin iedereen overleeft en zich kapot rent, achter z'n eigen staart aan, zonder door te hebben, dat de wereld en ons samenzijn uitgehold en ondermijnd wordt, structureel en doelbewust, zodat alles nog veel erger gaat worden dan het al is - en het gaat al rampzalig toe. Echt vreselijk. Want het is lente en mooi weer maar ik krijg van iedereen het idee opgedrongen, dat ik dood wil. Wie dat niet raar vindt mag mijn deur voorbij gaan.
Definitie van een toxische omgeving, lijkt mij, waarin niemand zou moeten willen leven maar waaruit geen ontsnapping mogelijk lijkt, zolang je overal ter wereld hetzelfde gedoe tegenkomt.
Dus laat dit een uitnodiging zijn, tot dialoog, voor ieder. Met zichzelf. Omdat we het daar te zoeken hebben...
innerlijk geluk.
Levensgeluk, vervulling, en levenslust.
Als maar niemand mij vragen gaat stellen, want ik vertrouw niemand meer. Dat lijkt mij duidelijk.
En nu komt de grap, namelijk; niemand STELT vragen...
rj
https://facebook.com/story.php?story_fbid=764448055069493&id=100045129168112
Geen opmerkingen:
Een reactie posten