Parallellen tussen vroeger en nu |
"Vroeger"... leerde men hard werken en iets opbouwen. Men leerde vooral af, om zichzelf te zijn en dat te vervangen door gehoorzaamheid.
Kinderen van nu hebben geen toekomst meer vanuit dat perspectief. Wie verder kijkt ziet in, dat het niet gaat om materiële zaken maar om "simpelweg gelukkig zijn", als in het liedje "Een eigen huis/Alles kan een mens gelukkig maken"; "toch wou ik dat ik net iets vaker simpelweg gelukkig was" gevolgd door een kreet... van ongenoegen, ongetwijfeld.Geluk als breekpunt |
Daar gaat het om. Punt is dat wij niet gelukkig mogen zijn. Gewoon echt niet.
Als jij opstaat voor jezelf in een maatschappij die zo geconditioneerd is, dat ieder zelfhaat kent en alles en iedereen kleinhoudt, dan is het gemakkelijk om erin mee te gaan maar dat klopt niet en zal nooit kloppen met ieders innerlijke missie.
Ieder mens streeft van nature naar geluk en gezondheid. Dat is onze natuur.
Dat bevechten is zo tegenstrijdig als maar kan maar gebeurt wel. Tegen beter weten in en tot bloedens toe saboteert men zichzelf en het eigen leven.
Sociale controle houdt ons klein ipv ons een thuisgevoel te geven |
Iedereen kent dit maar niemand wil erover praten; niemand wil diens kwaliteit van leven verbeteren. Uit angst voor straf volgen wij regels, die niemand heeft bedacht, niemand onderschrijft en ieder opgedrongen krijgt. Regels, die niemand snapt en die zo tegenstrijdig zijn als maar kan. Gestoorde regels en gestoord gedrag, dus, waar wij niet van los kunnen breken, ook al zijn de ketenen allang verbroken, want de sociale controle is te groot en mensen houden elkaar klein, zodat niemand volwassen wordt.
In plaats van een stam die ons een bruikbaar en noodzakelijk thuisgevoel - oftewel veiligheid en geborgenheid - geeft om te kunnen floreren (bloeien), wordt dit ons ontnomen door elkaar bespionerende frustraatjes die elkaar verklikken en lastigvallen. Verdeel en Heers, dus. Da's opnieuw de Kerk geweest.
Als dat niet raar is, wat dan wel?
Toch gebeurt het. Continu. Over de hele wereld, dus overal tegelijk.
En niemand staat eruit op.
Hoe verdacht is dat?
-
15 maart 2023. Mijn verjaardag. De zon schijnt. Taart staat klaar. Ik lig in bed. Ziek en uitgeput omdat mijn leefomgeving kwaad is op mij. Omdat ik een verrader ben in hun ogen vol haat. Ik stond wèl op voor mezelf. En dat mag niet. "Wie afwijkt wordt gestraft", leerde ons de kerk.
Ik hoest uit het niets mijn longen uit mijn lijf. Mijn stalkster (en zij is niet de enige, want dit fenomeen kent epidemische proporties) stuwde haar wolk negativiteit en wanhoop mijn richting op in de hoop dat haar depressie mij tot zelfmoord drijft. Da's de intentie en die is niet te missen. Over projectie gesproken.
Geeft niet. Hoort erbij.
Zonder regen geen zonneschijn.
Zonder wanhoop geen winter.
Geen voorjaar zonder najaar.
rj.
Als dat niet raar is, wat dan wel?
Toch gebeurt het. Continu. Over de hele wereld, dus overal tegelijk.
En niemand staat eruit op.
Hoe verdacht is dat?
-
Wat betekent dit in de praktijk? |
15 maart 2023. Mijn verjaardag. De zon schijnt. Taart staat klaar. Ik lig in bed. Ziek en uitgeput omdat mijn leefomgeving kwaad is op mij. Omdat ik een verrader ben in hun ogen vol haat. Ik stond wèl op voor mezelf. En dat mag niet. "Wie afwijkt wordt gestraft", leerde ons de kerk.
Ik hoest uit het niets mijn longen uit mijn lijf. Mijn stalkster (en zij is niet de enige, want dit fenomeen kent epidemische proporties) stuwde haar wolk negativiteit en wanhoop mijn richting op in de hoop dat haar depressie mij tot zelfmoord drijft. Da's de intentie en die is niet te missen. Over projectie gesproken.
Zonder regen geen zonneschijn.
Zonder wanhoop geen winter.
Geen voorjaar zonder najaar.
rj.
NB: aangezien dezelfde symptomen als gister zich presenteren, en dit een mooie, bruikbare, korte tekst is, publiceer ik die hier alsnog, een dag later
Vervolg is er ook; de wereld zit vol kou, daarover schreef ik mijn zielenroerselen...
Zaterdag 18 maart '23 heeft iemand zeer kwalijk en anoniem gereageerd onder dit artikel door zich verongelijkt (dus als slachtoffer) en vooringenomen (de ander is fout, alles wat ik doe is goed; geen vraag gesteld wel oordeel geveld) op te stellen, als autoriteit, vol ego dus. Geen positief woord. Integendeel. Haat en nijd. Laster, eigenijk. Zonder fatsoen, dus.
BeantwoordenVerwijderenAls dialoog niet mogelijk is, is het zinloos om een smadelijke reactie te laten staan; als een volwassen benadering om dialoog te zoeken ontbreekt - zoals meestal - dan stop ik met pogingen om die ander te bereiken. Laster verwijderen, dus. Dat is inmiddels gebeurd.
Mijn blog is openbaar. Lezers mogen tekst en uitleg krijgen over wat er gebeurt; in de wereld in het algemeen en de mijne in het bijzonder. Mijn observaties gaan dieper dan die van menigeen, immers. Wanneer men aanstoot neemt aan wat ik schrijf is dat meestal onzin; dan verwijt men mij mijn bestaan. In wezen.
DAT is ongelooflijk interessant, want waar duidt dat op??
Men verwijt dan de ander wat men zelf doet, oftewel: "blame the victim".
En: men verdedigt wat men zelf doet, tegen beter weten in en tot bloedens toe. Da's Stockholm-syndroom.
rj (auteur van Dagboek van een Vreemdeling)
Update: nog een blijdrage aan een betere wereld: https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2023/06/houden-wij-wel-van-onze-kinderen.html
BeantwoordenVerwijderen