Ga nou gewoon fietse man

654 woorden

Herinnering - eerste keer fietsen

Een herinnering komt op. Eerste keer fietsen. Pappa legt uit. Mijn pappa. Hij vertelt mij hoe het moet en ik mag de schutting gebruiken om mij af te zetten. Ik heb goed opgelet en geluisterd naar mijn Vader èn de adviezen van mijn moeder en dit alles zit in mijn hoofd. Het klotst, bovenin m'n bol. Het lukt mij uiteindelijk ondanks onzekerheid en onervarenheid. Ik maak steeds grotere rondjes door de wijk en om de indrukken van onderweg tijdens mijn laatste grote rit ordelijk te verwerken heb ik pauze nodig; mijn hoofd zit vol immers, voornamelijk met instructies, en die wil ik matchen met mijn eigen ervaringen van tijdens de rit. Al fietsend gaat mijn volledige aandacht dáár al heen dus ik land bij het ouderlijk hek en stop netjes bij een paaltje. Ik buig mijn hoofd en sluit mijn ogen om naar binnen te gaan en alle input buiten te sluiten. Mijn Vader ziet, snapt niet, roept mij toe en roept mij tot de orde. Hij vraagt wat ik doe en waarom. Ik voel zijn ergernis. Ik antwoord naar waarheid en hij vindt dit maar raar:  
"Sjezus, ga nou gewoon fietsen man."
Geen rust, geen belangstelling, geen vaderlijke arm, geen steun, geen ruimte voor míj.

Tegenstrijdigheden aan een kind opleggen staat gelijk aan stress creëren

Mijn Vader ten voeten uit. Weg beent hij weer en laat mij met de brokken achter. Siddering door mijn lijf, chaos in mijn hoofd. Verwerken ho maar. Ik raap me bij elkaar. Wegwezen is een beter idee. Verwerken komt wel ergens anders. Bij "de muurtjes", een pleintje veilig uit zicht, zo neem ik mij voor en zet een koers uit. Valt niet mee zoveel dingen combineren als het nieuw is. Maar ik doe het.

Stress creëren voor een kind

Tegenstrijdigheden aan een kind opleggen staat gelijk aan stress creëren. Het werkt verwarrend. Zijn loyaliteit naar de ouder is in strijd met eigen bevindingen. Hoe kan een kind zijn eigen plek innemen, opgroeien in zelfvertrouwen en eigen-waarde, als er continu strijd is - zelfs op subtiel niveau?

Hoe kan een kind zijn eigen plek innemen, opgroeien in zelfvertrouwen en eigen-waarde, als er continu strijd is?

Zo subtiel was dit niet overigens, want onderliggende woede van Vader is direct merkbaar voor hoogsensitieve zoon.

Corrigeren is verantwoordelijkheid nemen

Wij hebben te corrigeren wat scheef gegroeid is buiten onze macht. Het gaat niet om schuld. Het gaat om verantwoordelijkheid nemen. Zo'n vader kan er ook niets aan doen - anders deed hij dat wel namelijk.
Weet niet beter dus. Schadelijk, maar nog schadelijker om ermee te blijven rondlopen. De boosheid van de mentaal en emotioneel ontbrekende vader kan resulteren in een niets ontziende woede en alles verzengende boosheid. Anders gezegd, het kan zich wreken. Afreageren op anderen dus; van die onvrede, het verdriet en het onvermogen.

Niet te vertrouwen

Het is dus zaak die ellende dóór te werken zodat het niet langer op de voorgrond kan treden. Het kan de individu onbetrouwbaar maken; niet te vertrouwen voor anderen door het telkens willen corrigeren van die vroegere ellende van mentale schok-momenten - namelijk het ontbreken van steun wanneer nodig - en emotionele verdriet en onmacht - namelijk het niet kunnen bereiken van de ouder om het kind in zichzelf aan te roepen en het innerlijke kind te laten spelen met het fysiek aanwezige kind, dat hem hunkerend aankijkt.

Verwerken

In die fase zit ik nu. Ik ben niet te vertrouwen voor andere mensen die ik met mijn Vader kan vergelijken. Mijn mentor bijvoorbeeld houdt afstand om die reden; hij legde mijn e-mail van vorige week onbeantwoord terzijde, omdat hij voelt dat ik nog niet te vertrouwen ben. 

Het was mijn eerste e-mail sinds een jaar. Het ontberen van zijn reactie deed de boodschap boven borrelen, dat er nog werk aan de winkel is. Nu ik stil bij mezelf zit komt dit verhaal boven. Het fiets-verhaal. De rest had ik al eerder begrepen en afgelopen nachten liggen verwerken met nacht-zweten. Het vraagt veel energie. Ik slaap lang en ben evengoed gammel overdag, wat mij leert: "Zitten en niets doen". Dat doe ik dus. Ik noteer mijn ingevingen en soms deel ik die, in een blog.

Meerleeslinks: "tegenstrijdig" en "pijn" 

*) Uit: Het ergste wapen is nog steeds de mond - beluister hier als mp3 of bekijk als flimpje op YT :