wok yor tok | "verbeter de wereld, begin bij jezelf"

665 woorden

Het lucht op als je alles zegt wat er in je leeft. 

Twee ontmoetingen die indruk op mij maakten. Ten eerste sprak ik vandaag iemand over de "collectieve verwarring" die ik merk op Facebook (en om me heen) en mijn gesprekspartner kon dat beamen. Leuk hè. En dan?

Iets opmerken is leuk en aardig, maar wat doe je ermee?? Ik doe dan ook graag suggesties "hoe het anders kan", zoals in de column collectieve verwarring van eerder vandaag.

"Verbeter de wereld, begin bij jezelf"

"Verbeter de wereld, begin bij jezelf" - kan ik wel roepen naar een ander, maar heb dat eerst zelf in de praktijk moeten brengen door jarenlang naar binnen te keren. Da's meer dan een foefje. Da's meer dan een paar dagen Vipassana in één of ander klooster, onder het mom van status oftewel "kijk mij".

Da's dóen. Walk your talk, dus. In een volgend blog kom ik met een stappenplan. Iig een stappenplan dat voor mij werkte. Hoe ik Leven vanuit Vertrouwen leerde, één met mezelf. Kan het iedereen aanraden (stap één is willen, trouwens) Zo maak ik mij nuttig temidden van de Nutteloosheid in deze kille omgeving, ontdaan van gevoel. Een grotere tegenstrijdigheid is niet denkbaar. Wat is een mens zónder gevoel?? 

Tweede ontmoeting: iemand aanspreken op gedrag

Vandaag kon ik er niet omheen om iemand aan te spreken op z'n gedrag. Heel m'n leven -van inmiddels vier decennia- ken ik reeds dat tergende onrechtvaardigheidsgevoel van binnen als iemand me iets flikt wat van geen kanten klopt. Als kind kon ik niet veel meer dan die ander aankijken en laten vóelen dat het niet snor zat. Nu kan ik het ook haarfijn benoemen - en schroom daar niet langer voor.

Omdat praten er niet inzat, fabriceerde ik een klein briefje met de boodschap:

"Ik heb gemerkt dat jij jouw onvrede bij mij hebt neergelegd en heb op een bankje gezeten om ervan bij te komen. DIT IS NIET OK.Niet meer doen. Hou je onvrede bij je. Zeg me wat er kan en wat niet, maar loop niet te miepen. RJ"

Wat was nu het geval? Toen het gebeurde kon ik niet gelijk reageren door de aanwezigheid van omstanders en nam de shit van de ander dus met me mee, om erachter te komen dat dit me toch echt  f**king in de weg zat. Zodra ik dat constateerde ging ik dus gelijk terug, met m'n briefje, om dit keurig netjes onder diens neus te houden en toe te lichten. Netjes; niet aanvallend. Neutraal dus. 

En ja hoor, het onzin-antwoord "soms is het druk" had die ander natuurlijk paraat - en ik kon dat parate antwoord pardoes pareren met mijn waarneming, dat ik dit al anderhalf jáár zie gebeuren. Goedemorgen. Het is dus een constante in het gedrag dat ik steeds zie terugkomen. En het was nu kennelijk tijd om dat uit te spreken - anders had me dat niet bezig hoeven houden immers. 

Je uitspreken bij iemand die laat voelen nergens voor open te staan

Ik benoemde overigens wel ff tussendoor, dat die persoon zelf helemaal OK is en dat het dus alleen om het gedrag ging, dat ik zag. Kunnen mensen dat scheiden? Ik vond het iig belangrijk om dat te doen, want ik mag 'm.

Door het rustig uit te spreken kon ik mij laten gelden ten opzichte van iemand, die een hele sterke energie had - en voornamelijk liet voelen nèrgens voor open te staan. Helaas. Maar dit moest toch gebeuren en "iemand moest het doen" - grinnik. Dat leg ik uit; ik zag al eerder dat zijn naasten en collega's gebukt gingen onder zijn gedrag (da's niet mijn zaak weliswaar) en zich erbij hadden neergelegd dat dit nu eenmaal zo was. 
Dat kan ik niet. Als ik eenmaal doorheb wat er speelt en hoe het zit, dan komt-ie. En... zoals het eruit kwam voelde het vlijmscherp en to-the-point en "om niet mee te spotten", oftewel, spartel-bewegingen van de ander neutraliseerde ik ter plekke als "niet ter zake doende". Mooie oefening dus. ++


Meerleeslink-s: eigenwaarde | warm menselijk communiceren in een land vol kou | 
Tip - meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de volgende weblog in je mailbox